عرفان اسلامی، وسط معرکه اجتماع!

دین فردی و منزوی هیچ گاه مورد تأیید اهل بیت علیهم السلام نبوده است.

عده ای در درون خود احساس نیاز معنوی دارند؛ اما این عطش معنوی را از راهی غیر صحیح اجابت می کنند. عرفان از ریشه ع ر ف به معنای شناخت است و عارف حقیقی کسی است که خدا و راه خدا را بشناسد و در همان مسیر گام بردارد.

اسلام دینی اجتماعی است و راه کمال را در وسط معرکه اجتماع می جوید. کسی که شهادتین را به زبان آورده باید این راه را بر مبنای آموزه های حقیقی طریقت دین بپیماید.

آنهایی که هم دنبال ارضای حسّ نیاز معنوی خود بوده و هم از مسئولیت پذیری دینی اجتناب می ورزند، سراغ عرفان های کاذب و تصوف و درویش مسلکی می روند.

در آستانه شهادت امام حسن عسکری علیه السلام، یادآوری این حدیث شریف ایشان خالی از لطف نیست:

«خَصْلَتانِ لَیْسَ فَوْقَهُما شَیْءٌ: أَلاْیمانُ بِاللّهِ وَ نَفْعُ الاْخْوانِ.»

دو خصلت است که بهتر و بالاتر از آنها چیزی نیست:ایمان به خدا و سود رساندن به برادران.

تحف العقول، ص 489

کسی که خیری از او به جامعه نرسد، سال های سال هم که ذکر بگوید و سر به لاک خویش فرو برده و کاری به کار کسی نداشته باشد، هر اسمی که دلش می خواهد برای عرفانی که در پیش گرفته بگذارد؛ اما یقین کند که از عرفان و معرفت اسلامی دور مانده است.