وقتی بادکنک اصغرآقا می ترکد!

 

حالا فقط چند هنرجوی گمنام نیستند که در سطح فضای مجازی مدعی سرقت ایده های هنری شان توسط یک کارگردان مشهور و پرادعا باشند، از حمید نعمت الله تا ترانه علیدوستی هم در مصاحبه هایی رسمی بر صحت این ماجرا تأکید داشته اند.

اصغر فرهادی جوجه روشنفکر پرهیاهو و مدعی که دنبال آوازه ای جهانی به قیمت نفی و تحقیر فرهنگ ملی خود بود این روزها با رسوایی بزرگی مواجه شده است. یاد مقاله معروف شهید آوینی درباره محسن مخملباف می افتم که در وصفش این گونه نوشت: "وقتی بادکنک می ترکد"!

جریان روشنفکری، جریان پهلوان پنبه هایی است که با ورود به هر عرصه داعیه انالرجل سر داده و با خودبرتر بینی و تحقیر دیگران درصدد کسب جایگاهی ویژه و خاص برای خویشند در حالی که طبلی توخالی بیش نیستند.

اصغر فرهادی از آن دست روشنفکرنماهای غربزده و بادکنکی بود که با ژستی فریبنده اما پوشالی، همه را به راه خود فراخوانده و حق و حقیقت را خلاصه در نفی آداب و فرهنگ ها و رهایی از بند عقاید دانسته و قدم در مسیر پوچی و خودباختگی را افتخار قلمداد می نمود. اصغر فرهادی مدعی بود در راه احقاق حقوق زنان در حال مبارزه است اما ثابت شد که برخلاف شعارهای پرطمطراقش خود متجاوز به حقوق دیگران و سارق ایده و حریم اندیشه و هنر انسان های بی رسانه است که از قضا بخش اصلی آنها را دختران و زنان تشکیل می دهند.

لینک زیر را که حاوی مصاحبه هایی در افشای ماهیت این شخصیت کذایی است بخوانید:

https://www.rajanews.com/news/362128/%D8%A7%D8%B5%D8%BA%D8%B1-%D9%81%D8%B1%D9%87%D8%A7%D8%AF%DB%8C%D8%8C-%D9%86%D8%A7%D8%A8%D8%BA%D9%87-%D8%B3%DB%8C%D9%86%D9%85%D8%A7-%DB%8C%D8%A7-%D8%B3%D8%A7%D8%B1%D9%82-%D8%A7%DB%8C%D8%AF%D9%87%E2%80%8C%D9%87%D8%A7%D8%9F-%D9%88%D9%82%D8%AA%DB%8C-%D8%A2%D9%82%D8%A7%DB%8C-%DA%A9%D8%A7%D8%B1%DA%AF%D8%B1%D8%AF%D8%A7%D9%86-%D8%A8%D8%B1%D8%A7%DB%8C-%D8%A8%D8%A7%D9%84%D8%A7-%D8%B1%D9%81%D8%AA%D9%86-%D8%AE%D9%88%D8%AF-%D8%AF%DB%8C%DA%AF%D8%B1%D8%A7%D9%86

شیخ علی تهرانی نشوید!

 

آخ آخ آخ، اینقدر این روزها سوژه زیاد است که یادم رفت به بهانه فوت شیخ علی تهرانی مطلبی بنویسم.

اسم شیخ علی را مرحوم ابوترابی برای من پررنگ کرد. یکی دو سال قبل از فوت سید آزادگان توفیق شد با کاروان پیاده روی ایام عرفه که آن زمان به دلیل بسته بودن راه کربلا، از اسلام آباد غرب تا مرز خسروی صورت می گرفت همراه شوم. فکر کنم سال دوم یا سوم طلبگی بود حوالی سالهای 77 یا 78. دوستانی از بابل هم بودند مثل مجید قلی پور، مرتضی سیدی، حسین حبیبی، علی رنجبر و...

آن جا البته با طلاب تهرانی و کرمانشاهی هم دوست شدیم.

بگذریم. مرحوم ابوترابی هر روز چند کلامی صحبت و نصیحت و نکته داشت. یک بار اسم شیخ علی تهرانی را برد و اینطور بیان کرد:

 -  روزی شیخ علی دست مرا گرفت، کناری کشید و گفت آقای ابوترابی! این را بدان هیچ کس مثل من نمیتواند تا آخر پای امام بایستد و همراهی اش کند. این آقایان بهشتی و خامنه ای و هاشمی و... همه شان روزی از امام جدا شده و او را تنها میگذارند اما این من هستم که تا آخر با او خواهم ماند و...!

ابوترابی ادامه داد: بعد همین شیخ علی چیزی نگذشت به رژیم بعث که دشمن خون آشام امام و انقلاب و مردم بود پیوست و در رادیوی عراق گفت امام اصلا خدا را قبول ندارد!

حاج آقا به ما طلبه ها نگاهی کرد و گفت: مواظب غرور باشید، آخرش آدم را زمین می زند.

بعدها بابت کار بر روی خاطرات اسارت در دفتر ده نمکی، آشنایی بیشتری با شخصیت و افکار شیخ علی تهرانی که داماد مقام معظم رهبری (شوهر خواهر) بود پیدا کردم. منافقین جنگ روانی و فکری شدیدی در اردوگاههای اسارت راه انداخته بودند اما به اذعان اسرا ناراحت کننده ترین اتفاق این بود که یک روحانی با سابقه انقلابی بیاید در اردوگاه و علیه امام و انقلاب و کشورش حرف بزند و دل دشمن را شاد کند. شبهه معروف حرام بودن نماز خواندن رزمندگان در زمین غصبی (خاک عراق) هم تولید این بابا بود که البته روحانیون اسیر همان جا جوابش را می دادند ولو به قیمت کتک خوردن مفصل از دست زندانبانان بعثی. شیخ علی اما هیچ نظری درباره تجاوز دشمن به میهنش و کیلومترها خاکی که اشغال کرده بود، نداشت.

شیخ علی همان اوایل یا اواسط دهه هفتاد به ایران بازگشت و اظهار ندامت کرد و مورد عفو قرار گرفت؛ هر چند همین چند سال قبل هم مصاحبه ای در نفی ولایت فقیه داشت که نشان داد آب پیدا کند باز هم شناگر ماهری است.  

من حرف مرحوم ابوترابی را قبول دارم، غرور بدجور آدم را زمین می زند. اینکه درحدیث داریم متکبر بویی از بهشت نمی برد، یا جمله ای که چند روز پیش در خاطرات ماهاتیر محمد خواندم که گفت خدا بخواهد کسی را زمین بزند او را مغرور می سازد. همه اینها درست است و دماغ آدم مغرور قطعا به خاک مالیده خواهد شد. اما حسد و خودخواهی را هم باید در چرایی رویکرد لجبازانه بعضی افراد در نظر گرفت. یک جمله ای از امام رحمت الله علیه نقل است به گمانم در کتاب جهاد اکبر که گفت طلبه باید خودسازی کند و اگر خودسازی نکرد از خدا طلب مرگ کند! سخن درست و تکان دهنده ای است. همه آدمها نیاز به خودسازی دارند؛ اما طلاب بابت رسالت سنگینی که برعهده گرفته اند اگر در تمایلات مادی غوطه ور باشند و منیّت داشته باشند و به حرف  دینی به جای عمل دینی اکتفا کنند، خودپرستی و منفعت طلبی و جاه و مقام و لذت جویی را پیشه خویش سازند نه تنها خودشان سقوط کرده بلکه جمعی دیگر را نیز به ورطه هلاکت و بدبختی می کشانند؛ والعاقبة للمتقین.

بوسه در سیلاب خون!

 

 

آخر فهمت از آزادی، بوسیدن سینه دوست دخترت در سلف مختلط دانشگاه بود که به قیمت این چادرهای خونین تمام شد.

 

 

ما از چه چیز دفاع میکنیم؟

 

ما از امام جمعه های دو رویی که مصداق طاغوت نوین و مقدس هستند، با مفسدان اقتصادی همنشین میشوند، منتقدان را به دادگاه و زندان حواله میدهند، دغدغه ای جز شغل و مسئولیت فرزندان و دامادها و اقوام و دار و دسته شان ندارند، حمایت نمی کنیم.

ما از مسئولان فربه یقه سفید پرادعایی که بالاترین نسبتشان با نظام اسلامی، فیش حقوقی تپلشان است، آقازاده هایشان دور سفره انقلاب چریده و بزرگ شده اند و بابت آن سر مردم منت دارند، فرزندانشان غرب را برای تحصیل و کار و زندگی انتخاب میکنند، دفاع نمیکنیم.

ما از ماموران نفوذی نهادهای قضایی و انتظامی و امنیتی که بجای نظام از مسئولان نظام صیانت میکنند و زبان مصلحان و آمران به معروف را به کامشان میدوزند، تبری می جوییم.

ما با مسئولانی که در قبال کاستی ها و ضعفهای موجود به شعار بسنده کرده اند، دولتهایی که حتی نتوانستند صنعت خودروسازی را -که در حد یک جنگ تمام عیار کشته و مصدوم بجا گذاشته- سر و سامان بدهند نسبتی نداریم.

ما از قوانینی که بانکداری را در خدمت سرمایه داران درآورده، حقوقهای نجومی را مشروع میشناسد و به شکاف طبقاتی دامن میزند، طول مدت سربازی را مانع رشد جوانان قرار داده، نظام آموزش را به تبعیض آلوده ساخته، رانت را معتبر شناخته، فرهنگ نورچشمی و آقازادگی و باندبازی را رواج داده، به اقتضائات طبییعی جامعه توجه نشان نداده، حق ضعفا را نادیده انگاشته و... بیزاریم.

ما از نظام دیوانسالاری که اسلام را لقلقه زبان و ملعبه ای برای توجیه نواقص و ابزاری جهت دوام بیشتر مسندنشینان فرصت طلب قرار داده دفاع نمکنیم.

ما از نظام امت و امامت که اسلام ناب محمدی را نسخه حیات بخش و سعادت آفرین جوامع بشری میداند و عدالت را در همه شئون زندگی جاری و ساری میسازد، حمایت مکنیم. ما از آرمانهای بر زمین مانده شهدا که با نفی استبداد و استکبار و شرک و طاغوت و تبعیض و ظلم و بی عدالتی، مشروعیت حاکمان دینی را در زمینه سازی برقراری حکومت مهدوی و اجرای عدل و دفاع از حقوق محرومان میداند با جان و دل حفاظت خواهیم کرد. بر سر خون شهدا معامله نداریم و خائنان به خون شهدا را اراذل خیابانی باشند یا اوباش کت و شلواری شیاد پشت میزنشین، طرد و تنبیه و رسوا خواهیم ساخت؛ لاحول و لاقوه الا بالله.

حوزه تراز و ترازوی حوزه!

 

اول این خاطره از امام راحل را بخوانید:

یکی از آقایان نامه ای به امام نوشته بود و جهت ساختمان سازی مدرسه علمیه کمک خواسته بود. امام فرمودند چه شده همه برای خودشان دکان باز می کنند. بعد در جلسه ای دیگر فرمودند من خوف این را دارم که این ساختمانها به حیثیت معنوی حوزه ها لطمه وارد کند. ‏‎

منبع: برداشت‌هایی از سیره‌ی امام خمینی (ره)؛ جلد چهار، صفحه ۳۶۴. راوی: حجه الاسلام رحیمیان.

عبارت حوزه انقلابی یا حوزه تراز انقلاب مدتی است که به عنوان یکی از دغدغه های مهم مقام معظم رهبری وارد ادبیات سیاسی کشور شده و البته بازتابی هم در حوزه های علمیه داشته است.

از جمله تعریف های عجیبی که برای این عبارت به کار رفته توسط یکی از مسئولان کلان مدیریت حوزه است که فرمود حوزه انقلابی یعنی طلبه ها بیشتر درس خوانده و نمرات بالاتری را کسب کنند! البته ضرورت تقویت بنیه علمی طلاب، اصلی مهم و غیرقابل اغماض است اما اگر صرف علمیت را ملاک انقلابی گری بدانیم که بعضی عزیزان حوزوی ضدانقلاب یا حتی سرسپرده دشمن نیز دستی بر آتش علم و گاه اخلاق داشتند.

عده ای هم البته معتقدند حوزه انقلابی باید بتواند گره های فقهی در مدیریت نظام اسلامی را به بهترین نحو باز کند که بی شک حرف درستی است و میتواند به عنوان یکی از وجوه حوزه تراز مورد توجه قرار بگیرد. هر چند تجربه ثابت کرده بعضی دوستان عالم یا انگیزه ای برای اصلاح امور غیردینی مثل بانکداری نداشته و بعضاً درصدد توجیه مسائل و انطباق شرع با احکام بانکی و نه انطباق قوانین بانک با دین هستند و یا آنگونه که در بحث اسلامی شدن علوم تجربه شد به رغم هزینه های گزاف تاسیس موسسات و دانشگاهها و مراکز مختلف، اساساً اراده ای برای تعمیم و ترویج دستاوردهای علوم منطبق با دین در سطح مراکز دانشگاهی وجود نداشته و همچنان در بر همان پاشنه می چرخد و فرآورده های فکری تمدن غرب در ذهن جوانان ما انباشته می گردد. خروجی آن هم چیزی جز وابستگی بیشتر نیست.

اینجا البته یک پرانتزی هم باید باز کرد که مثلا حتی اگر کل علوم دانشگاهی بر مبنای آموزه های دین ترمیم و نوسازی شود آیا محصول آن فارغ التحصیلانی مقیّد به دین خواهد بود؟ می شود جواب این سوال را با پرسشی دیگر داد: آیا لزوماً نتیجه تربیت حوزه های علمیه فارغ التحصیلانی بوده که مقیّد به آداب شرع باشند؟ پس دادگاه ویژه روحانیت فارغ از بعضی سوءاستفاده های سیاسی برای چه فعالیت می کند؟ چه تعداد روحانیونی را دیده ایم که درگیر پرونده های اخلاقی و مالی هستند؟ یا اساساً در سبک زندگی خود مسیر اسلام را در پیش نگرفته و دین صرفا لقلقه زبانشان بوده است؟ نمونه اش همین بحث فرزندآوری یا تجمل گرایی یا صله رحم یا مردم داری و...

پس توجه داشته باشیم که علم مصونیت آور نیست.

و باز هم جا دارد پرانتزی دیگر گشود درباره بعضی دانش آموختگان مکتب غرب از دکتر محمود حسابی که در مدرسه مسیحیان لبنان، توانست قرآن و نهج البلاغه و حافظ و مولانا را حفظ کند تا امثال شهید بابایی که بورسیه ارتش شاه بود در آمریکا درس خواند؛ اما حلال و حرام خدا را جزء به جزء مراعات کرد یا نخبه و دانشمند شهید مصطفی چمران که به قول آقا ثابت کرد تضاد بین سنت و مدرنیته حرف مفت است!

یک بار از استاد بزرگوارمان پرسیدم چگونه می شود بعضی علمای بزرگ، با این که به کل علوم دین اشراف داشتند، با این که اهل نماز شب و ضجه و تضرع به درگاه خدا بودند اما باز هم دچار خطاهای عمدی می شدند و گاه وابستگی ها و دلبستگی ها و لجاجت ها آنها را به مسیر باطل می کشاند؟ استاد ما فرمود عنصر دیگری را هم باید در کنار علم و معنویت در نظر گرفت و آن اراده است.

حرف درستی است. آدم ها مختار هستند و به صرف تعلیم نمی توان عاقبت به خیری شان را تضمین نمود.

البته به مرور زمان فهمیدم اساسا علم و معنویت منهای اراده، علم و معنویت اصیل نیست.

این که می گویند مداد العلماء افضل من دماء الشهداء درباره عالمی است که شهیدانه زیسته و شهید پرور باشد. عالمی که مردم را به سمت خدا بخواند را عالم ربانی می نامند نه عالمی که دیگران را به سمت خود بخواند و دین را ملعبه و پله ای برای بلند مرتبه سازی و منفعت گرایی خویش بداند.

معنویتی که در سخن محصور بماند، دروغی بیش نیست.

از باب کونوا دعاة الناس بغیر السنتکم رفتارها باید دیگران را به یاد خدا بیندازد و تلنگری برای اصلاحشان باشد.

با این وصف، حوزه های علمیه باید طلبه ای تربیت کنند که علم و معنویتش محصور در خلوت و عزلت و بُعد فردی نبوده و در ابعاد اجتماعی اثر گذار باشد. طلبه منفعل و تأثیرپذیر و بی اراده، هویت طلبگی را درک نکرده چه این که آمنوا و عملوا الصالحات را با هم ذکر کرده اند. اسلام برای کنج کتابخانه و بالای منبر نیست. ایمان بی عمل معنا ندارد.

حالا می شود این گونه بیان داشت که حوزه و طلبه انقلابی در حقیقت همان حوزه و طلبه اصیل است. حوزه و طلبه ای که بتواند در پیرامون و محیط جامعه تأثیر گذاشته و از باب الذین ان مکنّاهم فی الارض از تمکّن علمی و موقعیت معنوی و اجتماعی خود برای امر به معروف و اصلاح کژ روی خواص یا عوام بهره بگیرد.

برگردیم به همان خاطره ای که اول این مطلب نقل شد. آیا این حجم از مدارس علمیه که از نظر توانایی مادی دارای زیبایی و امکانات خوبی هستند؛ اما گاه به جای حضور استاد و سرپرست و متولی خودساخته و راه پیموده و مهذّب، در چنبره دکان بازی بعضی سیاسیون جاه طلب و ضعیف النفس گرفتار آمده اند؛ توانایی تحقق حوزه تراز انقلاب و تربیت نیروهای کارآمد جریان ساز و حرکت آفرین و مصلح را دارا هستند؟

کاش این یک کار را از ترامپ یاد بگیرید

 

رئیس جمهور آمریکا بر تابوت دو سرباز آمریکایی که به تازگی در افغانستان کشته شدند، حاضر شد و ادای احترام به جا آورد.

به نقل از خبرگزاری آسوشیتدپرس، دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا و همسرش ملانیا روز پنجشنبه به پایگاه نیروی هوایی آمریکا موسوم به پایگاه داور سفر کرده و به خانواده‌های این دو سرباز آمریکایی کشته شده در  افغانستان ابزار تسلیت کردند.

 

امیدوارم رییس جمهور ایران هم بر سر مزار شهدای روزهای اخیر عرصه امنیت ملی که در فتنه بی تدبیری مسئولان اجرایی به تقابل با عناصر ضدانقلاب شتافته و شهد شهادت نوشیدند، حاضر شده و به خانواده هایشان تسلیت بگوید.

راستی سربازان آمریکایی هزاران کیلومتر دورتر از مرزهای کشور خود در افغانستان چه می کنند؟ روشنفکرهای آمریکایی حضور سربازان کشورشان در افغانسان و سایر نقاط دوردست جهان را ضد منافع ملی و دخالت در امور دیگران ندانسته و شعار نه افغانستان، نه عراق، نه خلیج فارس نه کوبا نه سوریه و ... جانم فدای آمریکا سر نمی دهند؟!!

من یا جنگ، مسأله این است!

رییس جمهور فرانسه گفت!

رییس جمهور فرانسه!

می دانید که چه آدم بزرگی است!

می دانید که روده چپ توی شکمش پیدا نمی شود!

از قدیم گفته اند آچار فرانسه همه پیچ و مهره ها را باز می کند!

می دانید که چقدر خیرخواه ماست!

خودش به من گفت!

اول در گوش من گفت بعد طاقت نیاورد در گوش همه هم گفت!

چی گفت؟

پنج کشور قسم خورده بودند به ایران حمله کنند؛ درست سال 91. سی و چهار سال نظام را تحمل کردند و مستقیم وارد جنگ نشدند اما سال 91 دیگر خونشان به جوش آمد. بعد به خاطر من بود که پشیمان شدند. این را هم خودشان گفتند. منبع از این معتبرتر؟ البته من سال 92 روی کار آمدم ولی خب چه فرقی می کند.  

رییس جمهور فرانسه گفت. کم آدمی است؟ تا الان از اروپایی ها دروغ شنیده اید؟ خودش به من گفت وقتی دیدیم تو روی کار آمدی از جنگ با ایران منصرف شدیم. مدیونید اگر متلک بیندازید که جنگ هم نمی توانست اینقدر گرانی به بار بیاورد.

با آمدن من بود که اروپایی ها به هر چه می خواستند رسیدند و دیگر دلیلی برای جنگ نداشتند. الان هم که می بینید حرفشان حرف است و اصلاً دنبال بهانه جدیدی برای تحریم و فشار روی ما نیستند.