بر زمینت میزند نادان دوست!

این برادرمان جناب فرید مدرسی مطلبی نوشت که تصویرش را در بالا می بینید البته ظاهرا بعد فهمید که اشتباه کرده و اصلاح کرد.

چندی قبل هم نوشت که دکتر نبویان و وحید یامین پور چرا دور و بر محسن اراکی هستند؟ و ...

نوشته های این جوان اصولگرا را ببینید مملو از حمله و تخریب و نقد بر ضد جریان پایداری یا هر اصولگرایی غیر از اطرافیان لاریجانی و باهنر است.

این نوع رفتار را رسانه های اصولگرا با احمدی نژاد هم در زمان دولت نهم و دهم داشتند و به رغم تذکر رهبری در ضرورت اولویت بندی مسائل به گونه ای رفتار کردند و جو ساختند که انگار مشکل اول جریان انقلاب اسلامی دولت نهم و دهم است! این طیف بلایی بر سر جبهه مدافعان انقلاب در می آورند که اصلاح طلبان و یا دشمنان نیز از انجام آن قاصرند.

من هم معتقدم جریان هایی مثل پایداری یا چهره هایی مثل حجت الاسلام اراکی و نبویان و هر کس که دلتان بخواهد خالی از اشتباه نیست؛ اما این که نویسنده ای تمام هم و غمش به جای مخالفت با دشمنان انقلاب و مواجهه با جریان فتنه و نفاق، خرج تقابل با خودی ها و یاران انقلاب بشود یا جاهل است و یا قلم فروش.

ایران، وِل آباد!

دوستانی که در اردوهای جهادی زحمت می کشند، دمشان گرم، اجرشان عندالله، محفوظ.

اما راستش را بخواهید معتقدم همان قدر ظرفیتی که برای کار نیک عمرانی و فرهنگی مبتنی بر اندیشه جهاد در مناطق محروم از نظر وقت و انرژی صرف می شود باید وقت و انرژی گذاشت و مطالبه گری کرد و یقه مسئولانی که تحت لواء و شعائر و آرمان های جمهوری اسلامی بر کرسی صدارت جلوس نموده؛ اما در انجام وظایف خود در رسیدگی به پابرهنگان و محرومان کوتاهی کرده اند را گرفت.

برای من قابل هضم نیست عده ای حقوق های نجومی و مزایای پنهان مادی را از بودجه بیت المال بمکند و چند کیلومتر آن طرف تر عده ای در برخورداری از یک مدرسه سه کلاسه یا جاده و ... در مضیقه باشند. این اتفاق با شعارها و مبانی نظام اسلامی سازگار نیست.

وِل آباد! منطقه ای محروم است که فقط یک کیلومتر با شهر کرمان فاصله دارد که مردم آن بعضا در چادر زندگی کرده و از آب آشامیدنی و ... نیز محروم هستند. به راستی اگر یک نفر از این مناظر فیلمبرداری کرده و به دلبستگان جمهوری اسلامی و آزادگان و مبارزان عالم نشان بدهد چه آبرویی برای کشورمان باقی می ماند؟

کرمان مسئولانی دارد که در طراز اول مدیریت کشور حضور داشته و در زمره پایتخت نشینان سرمایه دار درآمده اند آن وقت در یک کیلومتری زادگاهشان اوضاع این طور رقت بار باشد؟!

این گزارش تابناک را بخوانید:

محله «ول‌آباد» یا «صیاد شیرازی» یکی از محله‌های حاشیه‌ای شهر کرمان است که در یک کیلومتری شهر قرار دارد. این محله از یک طرف به شهر کرمان و از طرف دیگر به روستای شرف‌آباد راه دارد. این محله در بین مردمان ساکن به «ول‌آباد» مشهور است؛ چون این محله نه به شهر تعلق دارد که از خدمات شهری بهره ببرد و نه به روستا که از خدمات روستای و دهیاری بهره‌مند شود. مردم این محله‌ در کوچه‌های خاکی و انبوه از نخاله‌های ساختمانی که به صورت غیرقانونی در اطراف آنجا تخلیه می‌شود روزگار می‌گذرانند، که مکانی امن برای سگان ولگرد است. مردم این محله از داشتن آب لوله کشی، تلفن، گاز و برق محرومند.اما خود اقدام به کابل‌کشی از تیرهای برق کرده‌اند.اینجا محله‌ایست که بعضی از خانواده‌ها هنوز در چادر زندگی می‌کنند. در این محله جانبازی شیمیایی به جامانده از دوران جنگ تحمیلی هشت ساله زندگی می‌کند که مسئولین او را فراموش کرده‌اند.

قسم جلاله حضرت زینب را باور کنید!

وقتی از ما بپرسند که از خطبه های دشمن شکن و افشاگرانه و تبیین گر حضرت زینب سلام الله علیها چه می دانید به نخستین عبارتی که اشاره می کنیم جمله معروف ما رأیت الا جمیلا ست که البته مبنای اعتقادی موحدان و مومنان حقیقی است که هر چه از دوست رسد نیکوست و رضای خدا، رضای بندگان شایسته اوست.

اما حضرت زینب جملات تاریخی دیگری هم دارد که بعد از گذشت سال ها و قرن ها همچنان زنده و جاری است.

یزید و یزیدیان تاریخ از امویان و بنی العباس گرفته تا صدام و وهابیت و صهیونیسم و روشنفکرنماهای خودباخته و غربزده و ... همواره تلاش داشته و دارند تا راه اهل بیت را از بین برده و با استفاده از روش های مختلف مانند تحقیر، قتل، تخریب قبور، ایجاد شبهه، توهین و ... این چراغ ایزدی را خاموش سازند، ولی تا کنون راه به جایی نبرده اند.

در بین مردم عراق معروف است حسین کامل، داماد صدام که فرماندهی خون آشام در ارتش بعث بود، هنگام قتل عام قیام شیعیان در کربلا، گنبد اباعبدالله را به گلوله بست. بعد بالای نفربر ایستاد و فاتحانه فریاد برآورد: تو هم حسینی و من هم حسین، بجنگ تا پیروز این میدان مشخص شود!

حسین کامل مدتی بعد مبغوض صدام واقع شد و به دستور او به قتل رسید؛ اما یاد اباعبدالله هر روز بیشتر از گذشته در دل ها زنده گردید که راهپیمایی بزرگ و جهانی اربعین، جلوه ای از آن به شمار می آید. شاید امروز هیچ کس سری هم به قبر حسین کامل نزند، چونان اسلاف فراموش شده اش و همچون یزید که امروز کسی از قبر او اطلاع دقیقی ندارد.

حضرت زینب، عقیله بنی هاشم و علمدار روایتگری نهضت حسینی در خطابه اش که در دربار شام و رو به یزید بیان داشت، قسم یاد کرد که راه حق و مرام عترت رسول الله، فراموش ناشدنی است. این جمله تاریخی دختر حیدر کرار را هم خوب به خاطر بسپارید:

"فوالله لا تَمحُوَنَّ ذکرَنا و لا تُمیتُ وحیَنا"1

به خدا قسم نمی توانی یاد ما را از ذهنها محو کنی و چراغ الهام بخش کلاممان را بمیرانی.

دشمنان دین برای زدودن یاد حسین علیه السلام و از بین بردن اندیشه آزادگی عاشوراییان راه به جایی نخواهند برد و رهپویان جبهه حق بدانند که در عرصه تقابل با باطل، پیروز بوده و شهادت و اسارت و مرارت هایشان نجات بخش نسل های آینده خواهد بود.

1- لهوف سید ابن طاووس، ص227

در جوار پیشقراولان اربعین!

مقام معظم رهبری فرمود: "اگر شهدای مدافع حرم نبودند راهپیمایی اربعین هم نبود."

امروز به نیابت از همه جامانده های اربعین حسینی، به زیارت حدود چهارصد شهید مدافع حرم در بهشت حضرت معصومه سلام الله علیها رفتم. خیلی از این بچه ها هیچ قوم و خویشی در این آب و خاک ندارند؛ اما غریب نیستند.

غیر از من زائران دیگری نیز به پابوسی شهدا آمده بودند تا به سهم خود عرض ارادت و سپاس قلبی خویش را تقدیمشان سازند.

سلام بر بچه های بی ادعای خمینی و خامنه ای که خون سرخشان درخت تناور نهضت عاشورا را بیش از پیش استوار ساخت.

امروز قرائت زیارت اربعین در کنار بچه های قطعه قطعه شده حضرت زهرا، که خیلی هایشان برات شهادت را از همین راهپیمایی اربعین و یا در مجالس روضه اباعبدالله گرفته بودند، صفای دیگری داشت به خصوص این فراز آن:

"أَکْرَمْتَهُ بِالشَّهَادَةِ وَ حَبَوْتَهُ بِالسَّعَادَةِ"  

آری شهادت بالاترین لطف و کرم خدا به بندگان خاص خود است. خوشا به حال آنان که زندگی و مرگشان رنگ و بوی حسینی داشت و در صف عاشوراییان تاریخ، مژده "وادخلی فی عبادی"، مقام رضایت الهی را نصیبشان ساخت.

عیار انسانیت و بارقه منورالفکری!

این روزها خیلی ها در صفحات شخصی شان مثل اینستا و توییتر و ... و یا در کانال ها و گروه های مجازی خود درباره قتل خاشقجی توسط سعودی ها اظهارنظر کرده و مواضع آمریکا و اروپا در این باره را منتشر کردند.

بعضی از اینها همان جماعتی هستند که موقع قتل فجیع روحانی وارسته ای چون باقر النمر افاضه می فرمودند که این مسأله چه ربطی به ایران دارد و ما خودمان آنقدر مشکلات داریم که نباید در مسایل داخلی دیگران دخالت کرده و برایشان دل بسوزانیم!

علاوه بر گیرنده، فرستنده ها را هم تنظیم کنید!

در خبری خواندم که قرار است به زودی مدیر چند صرافی به اتهام اخلال در نظام اقتصادی محاکمه شوند. ضمن تشکر از این اقدام یادآوری این نکته مقام معظم رهبری درباره عوامل مقصر در نابسامانی های ارزی کشور که در تاریخ 22 مرداد امسال بیان شد را خالی از لطف نمی دانم:

"ارز را یا سکّه را وقتی که به‌صورت غلط تقسیم میکنند، این دو طرف دارد: یکی آن که می‌آید این را میگیرد و مثلاً فرض کنید قاچاقچی است یا به قاچاقچی میفروشد؛ یکی آن که این را میدهد. ما همه‌اش داریم دنبال آن کسی که «میگیرد» میگردیم -مفسد اقتصادی، قاچاقچی- درحالی‌که تقصیر عمده متوجّه آن کسی است که «داد»؛ او را باید دنبال کرد."

مترو، فرودگاه و دستبوسی رئیس جمهور!

یوسفیان ملا نماینده مردم آمل در مجلس شورای اسلامی در آستانه انتخابات مجلس در سال نود، خبر احداث پروژه مترو بین تهران و آمل را رسانه ای کرد! این خبر برای کارشناسان امر بسیار عجیب و باور ناپذیر بود. در حالی که شکافتن کوه و احداث تونل و اصلاح جاده پرخطر هراز، سال ها به طول می انجامد ساخت مترو در این مسیر دیگر قابل باور نخواهد بود؛ اما یوسفیان ملا با همین وعده، نامش را در بر سر زبان ها انداخت و از رقبایش پیشی گرفت.

چهار سال بعد در آستانه انتخابات مجلس در سال 94، یوسفیان ملا وعده عجیب دیگری را مطرح ساخت. او اعلام کرد قرار است برای آملی ها فرودگاه بسازد آنهم در اراضی متعلق به شهرستان بابل!

اگر چه کارشناسان فاقد رسانه معتقد بودند از اساس با توجه به شرایط جغرافیایی منطقه و البته اوضاع اقتصادی دولت، احداث فرودگاه جدید در محدوده آمل و بابل امکان پذیر نیست؛ اما طبیعی بود که مردم و مسئولان بابل نسبت به دست درازی احتمالی آملی ها به اراضی شهرستان خود واکنش شدید نشان دهند. یوسفیان بر این موج رسانه ای نیز سوار شد و نهایت بهره برداری تبلیغاتی را برای پیروزی بر رقبا نصیب خود ساخت. چند سال گذشت و معلوم شد ادعای احداث فرودگاه برای آملی ها در حد ادعای ساخت متروی تهران به آمل تنها یک طنز انتخاباتی است.

به تازگی فیلم کوتاهی در فضای مجازی منتشر شده که گویا نماینده مردم آمل در حال دستبوسی رییس جمهور است. این اتفاق با واکنش منفی شدید کاربران فضای مجازی مواجه شده است. یوسفیان ملا دستبوسی رییس جمهور را تکذیب کرد؛ اما در عین حال اینگونه استدلال کرد که برای رفع مشکلات مردم حاضر است دست رییس جمهور را ببوسد!

این استدلال سطحی و کوته فکرانه نماینده آمل در وهله نخست توهین به شخص رییس جمهور است. به یقین مسئولان تراز جمهوری اسلامی از خلق و خلوی شاهان طاغوت به دور بوده و برای انجام وظیفه و خدمت به مردم نیازی به دستبوسی ندارند. 

یوسفیان با بیان این استدلال ضعیف، ناخواسته فرهنگ تملق و چاپلوسی را تأیید نموده و مردم را به دستبوسی و پاچه خواری مسئولان با این توجیه که مسکلاتشان حل شود، فرا می خواند.

نکته دیگر اما شأنیت مجلس است که مثلا قرار بود در رأس امور کشور قرار داشته و مسئولان اجرایی را در صورت اهمال در انجام وظایف مورد تعقیب و بازخواست قرار دهد نه آن که به دستبوسی و تملق روی بیاورد.

یوسفیان مدعی است دست رئیس جمهور را نبوسیده و این خبر دروغ است. فارغ از میزان صحت ادعای یوسفیان ملا باید این کلیت را مدنظر قرار داد که دروغ به هر حال بد و ننگین است حتی اگر به منظور و بهانه تبلیغات انتخاباتی باشد. اگر انحطاط در جامعه فراگیر شود دامن همه را خواهد گرفت، حتی دامن کسانی که مروّج و اشاعه دهنده آن بوده اند.

حرکت روی لبه تیغ

آیت الله شبیری زنجانی از سرمایه انقلاب و در زمره علمای پاک و زیرک و با تقوا به شمار می آید.

اگر چه بعضی افراد مساله دار مدت هاست در بیت ایشان تردد داشته اند اما این عالم فرزانه تاکنون باهوش تر از آن بوده که به آلت دست این افراد تبدیل بشود. ارادت وی به مقام معظم رهبری را نباید نادیده گرفت.

یک مرجع بزرگوار هم البته مصون از خطا نیست. انتشار تصویر دیدار این عزیز با یکی از سران فتنه نمی بایست بدون واکنش باقی می ماند و بهترین گزینه برای واکنش به آن مقام، آیت الله یزدی رییس تشکل جامعه مدرسین بود.

ورود سایر افراد به این کنش و واکنش هیچ ضرورتی ندارد، مگر برای تقابل با جنگ رسانه ای منافقان و فتنه گران که عمری را در هجو ارزش ها گذرانده و حالا داعیه دلسوزی برای اسلام و مرجعیت را سر داده اند.

این تقابل رسانه ای البته نباید منجر به هتک حرمت آیت الله شبیری شده و ایشان را در افکار عموم، عنصر غیر خودی معرفی نماید.

نه آیت الله شبیری، نه آیت الله مکارم، نه آیت الله وحید، نه آیت الله یزدی، نه جامعه مدرسین که خاستگاه علی لاریجانی و گرایش عجیب مجلس امروز است و ... مصون از اشتباه نیستند؛ اما جایگاه مرجعیت و مقام زهد و علم و اخلاق نیز نباید مورد تضعیف قرار بگیرد. البته حفظ حرمت امامزاده به متولی آن بیشتر بستگی دارد.

سرمایه های اسلام را حفظ نموده و از نقد مستند و عالمانه کسی در چارچوب شئون دینی و عرفی ابایی نخواهیم داشت. حرکت در این مسیر، حکم راه رفتن بر لبه تیغ را دارد که به نظر بهتر است این عرصه در محدوده همین صنف باقی بماند.

پیراهن عثمان و رسانه های تاریخ ساز

در مدینه همه می دانستند علی با قتل عثمان مخالف است. او منتقد عثمان بود و اگر تخلف یا اهمالی می دید از امر و نهی خلیفه نسبت به معروف و منکر ابایی نداشت؛ اما با قتل عثمان مخالف بود و در آن چند روز محاصره خانه عثمان، معروف است که فرزندش را فرستاد تا آب و غذایی به محصورین برساند.

این را مردم مدینه می دانستند، آنقدر که علی علیه السلام از مدعیان می خواست هر یک از مردم مدینه را که می شناسند قاضی این دعوا قرار بدهند. (نامه 54 نهج البلاغه)

طلحه و زبیر از نخستین بیعت کنندگان با مولا بودند؛ اما چون سهم بیشتری از بیت المال نصیبشان نشد بر او شوریدند. آنها که نمی توانستند موضوع اصلی دعوا را با مردم در میان بگذارند، به دروغ مدعی شدند که درصدد پس گرفتن تقاص خون عثمان از علی هستند!

معاویه نیز برای صفین بر همین طبل دروغ و اتهام کوبید. نامه های امیرالمومنین به معاویه مملو از تکذیب شایعات و تقابل با جنگ روانی ساکنان کاخ سبز دمشق است.

با این حال اما هم جمل شکل گرفت و هم صفین که مادر نهروان بود و بستر شهادت مولا در محراب مسجد کوفه را فراهم آورد.

یک نفر نپرسید که اگر طلحه و زبیر می دانستند علی در قتل عثمان نقش دارد چرا از او برای تصدی زعامت مسلمین دعوت نموده و دست بیعت دادند؟ چرا معاویه که حالا علم خونخواهی عثمان را برافراشته همان وقت که عثمان برای مهار مخالفان از او یاری خواست به کمک وی نشتافت و قدمی برای نجاتش برنداشت؟

این جنگ روانی تا عاشورای اباعبدالله نیز ادامه داشت و یزیدیان با این ادعا که محرومیت اصحاب و خاندان حسین از دسترسی به آب، تقاص حصر خانه عثمان است! جوّ روانی و مدیریت ذهنی لشکریان کوفه را در قبال رفتار غیرانسانی خود به دست گرفتند.

یک خبر دروغ  و تکرار مستمر آن از طریق رسانه های وقت مثل منبر و نامه و ... آن قدر قدرت داشت که بتواند ولی خدا را هم به غربت و مظلومیت بکشاند و حق را در نزد مسلمین وارونه جلوه دهد.

رسانه را باید جدی گرفت و از آن برای خنثی سازی نقشه دشمن بهره جست. کاش مردم مدینه، حقایق را در ذهن و قلب خویش نگاه نداشته و در انتشار آن تعلل نمی ورزیدند تا فضای روانی جامعه دست بدخواهان و زیاده طلبان اداره نشود.

فعالیت رسانه ای در جبهه حق، یک جهاد واقعی و تاریخ ساز است.

روحانیت یعنی تجلی روح ایثارگری

روحانیت، تافته جدا بافته نیست. روحانیت برخاسته از متن جامعه و مردمی ترین نهادی است که هویت و کارکرد آن در ارتباط مستقیم با بدنه اجتماع معنا می شود. اسلام دین کامل و جامعی است که زندگی انسان از گهواره تا گور را مدیریت کرده و برای همه شئون فردی و اجتماعی، برنامه ای در خور دارد. حوزه علمیه، متولی اصلی پیاده سازی ابعاد دین و تبیین حقایق شریعت برای هدایت انسان ها و جوامع بشری است.

از این رو اصل حضور روحانیت در صحنه، یک اصل ماهوی در تعریف قشر روحانیت است. رسالت روحانیت چیزی جز ارتقای بینش و اصلاح رویکردهای جامعه در راستای منویات مکتب اسلام نیست و این امر تنها زمانی محقق می شود که حوزه های علمیه بتوانند روحانیانی را پرورش بدهند که در برقراری ارتباط با مردم و حضور در متن جامعه، کوچکترین تعللی نداشته باشند. نقش روحانی برای جامعه به مثابه نقش یک راهنماست که خطرات اجتناب ناپذیر بر سر راه مردم را به آنها گوشزد نموده و مسیر تعالی و کمال و سعادت را از میان بیراهه های فریبنده، معرفی می نماید.  هر فعل و انفعالی در جامعه فقط در صورتی رنگ و بوی دینی به خود می گیرد که در بطن رویدادها، از حضور روحانیت و علمای آشنا به دین بهره مند باشد.

ناگفته پیداست که ایفای نقش رهبری جامعه، نیازمند روح ایثارگری است؛ زیرا بروز دشواری ها و ناملایمات فراوان در این مسیر نباید باعث کناره گیری و انزوای روحانیت بشود. بر این اساس به نظر می رسد نظام تربیتی حوزه های علمیه باید گزاره های ایثار و مجاهدت را در برنامه های آموزشی و پروشی خود به عنوان مؤلفه هایی حیاتی در تحقق اهداف اسلام به منظور اسلامی شدن محیط جامعه در فرآیند حضور روحانیت، مدّنظر قرار بدهد. آفت این نگرش، فرهنگ رفاه طلبی و عافیت جویی است که بی شک، روحانیت را به سمت انزوا از مردم و بی اعتنایی نسبت به انجام رسالت دینی خود سوق خواهد داد.

حوزه علیه باید به دنبال تربیت نیروهایی باشد که هم درک درستی از بعد اجتماعی و عملیاتی دین داشته و هم خود را برای مجاهدت سخت کوشانه در راه تحقق آرمان های دین، آماده ساخته باشند. در این صورت می توان امید داشت که نسل جدید حوزه علمیه، بی توجه به زرق و برق مناصب و جاذبه های دنیوی، اسلامی سازی متن، فضا و رویکرد جامعه را به رغم همه موانع و دشواری های طاقت فرسا، وظیفه دینی خود در تأسی از سیره رسول اکرم (ص) و ائمه اطهار علیهم السلام دانسته و لحظه ای غفلت و آسوده خواهی را در تضاد با رسالت تبلیغی خود بداند.

"حضور روحانیّت - با خصوصیّاتی که روحانیّت شیعه دارد، حالا آن که ما در بین خودمان در تاریخ دیده‌ایم - در مسائل اجتماعی، به طور طبیعی معنا و هویّت خاصّی می دهد به آن مسائل اجتماعی. وقتی که عالم شیعی در حوادث بزرگ اجتماعی حضور دارد، این طبعاً اسلامیّت درش هست، مقابله‌ی با هر دستگاه ظلم و استعمار و استکبار - اعمّ از استعمار خارجی یا استبداد داخلی - درش هست، مردمی بودن قهراً درش هست، امتداد داشتن در متن مردم و در خودِ روحانیّت درش هست. خب شما ملاحظه کنید، همین کاری که مرحوم آقای آقانجفی اصفهانی و اخوی ایشان مرحوم حاج آقا نورالله انجام دادند، این کار از قبل از مشروطه شروع شده - یعنی از زمان تحریم تنباکو - و تا زمان رضاخان ادامه پیدا کرده؛ در حالی که در خلال این مدّت چه حوادث تلخی برای اینها پیش آمده: هم برای خود مرحوم آقانجفی که تبعید شد، مورد تحقیر قرار گرفت، به او اهانت شد، همین طور که شما می گوئید مورد تهمت قرار گرفت و ابهاماتی در مورد ایشان به ذهن ها القاء شد؛ مرحوم حاج آقا نورالله(۱) هم که معلوم است، بعد آمد و مسموم شد و به شهادت رسید. بنابراین نفسِ حضور روحانی - عالم برجسته‌ی دینی - خودش یک موضوعیّتی دارد."

۱.برادر مرحوم آقانجفی۱۳۹۰/۰۷/۰۴ بیانات مقام معظم رهبری در دیدار دست‌اندرکاران برگزاری کنگره‌ی بزرگداشت یکصدمین سالگرد رحلت آیت‌الله العظمی آقانجفی اصفهانی

حب الحسین یا حب الایران؟!

خانم هنرپیشه ای وسط ایام مرتبط با اربعین حسینی که شعار حب الحسین یجمعنا فراگیر شده، شعار حب الایران یجمعنا را سر دست گرفته است!

این خانم بزرگوار ظاهراً متوجه نیست که زیان اصلی و رسمی مردم ایران، فارسی است و همه مردم این کشور از همه اقوام زیر یک پرچم و با یک زبان مشترک گرد هم آمده و متحد هستند. از این رو برای طرح شعار ملی باید از زبان فارسی بهره جست.

زبان عرب، زبان بین المللی جهان اسلام است و شعار حب الحسین یجمعنا یک شعار صرفاً ملی نیست و طرح آن مبتنی بر اندیشه وحدت بین همه عاشقان راه و مرام اباعبدالله در سراسر عالم است که راهپیمایی عظیم اربعینف جلوه ای از تحقق آن محسوب می شود.

بنابراین بین این دو شعار از اساس تقابلی وجود نداشته و ایجاد دودستگی در این خصوص ناشی از عدم درک صحیح از فحوای شعار جهانی نهضت حسینی است که قطعاً ایران متحد اسلامی بخشی از مجموعه آن به شمار می آید.

این وسط اما نکته دیگری هم هست که نباید مورد غفلت قرار بگیرد.

کسی که تاریخ جنگهای دو قرن اخیر ایران را خوانده و مقایسه ای بین نبرد پادشاهان قاجار و غیرت شاهان پهلوی در دفاع از تمامیت ارضی ایران با دوران هشت سال جنگ تحمیلی و نابرابر داشته باشد، می داند که ایران بی حسین علیه السلام معنا ندارد.

اگر ابرقدرت ها در آرزوی دیرین خود برای تجزیه ایران عزیز ناکام ماندند به برکت خونهای پاکی بود که به عشق اباعبدالله بر زمین جاری شد و مردانگی و مقاومت را معنا بخشید.

گمنامی، صفای دیگری دارد

بسیاری از دوستان در اربعین امسال موکب داری کرده و به زوار اباعبدالله علیه السلام خدمت می کنند. 

بعضی از دوستان، گزارش مبسوط فعالیت هایشان را در فضای مجازی منتشر نموده و پی در پی در معرض نگاه همگان قرار می دهند. برای همه این عزیزان آرزوی سلامت و توفیق بیشتر دارم.

این وسط دوستانی هم هستند مثل برادران عزیزم در پایگاه بسیج محله بیدآباد بابل که امسال هم مثل سال های گذشته بی هیچ سر و صدا و هیاهو و آمد و رفت این مسئول و آن مدیر و فلان آقا، موکبی در عراق به راه انداخته و خدماتی را به زائران اباعبدالله ارائه می دهند.

به پاس صفای باطن و اخلاص این بر و بچه های بی ادعای بسیج، عرض ارادات و سلامی ویژه را نثارشان نموده و از خداوند منان آرزو دارم توفیق همنشینی با شهدای گمنام و مادر گمنام شهدا، حضرت صدیقه طاهره سلام الله علیها را در صحرای محشر نصیبشان کند.

ساخت هلی کوپتر با شِکر!

داستان های ژول ورن را خیلی ها فقط یک افسانه می دانستند؛ اما چیزی نگذشت که بعضی از همین داستان های تخیلی با مرور زمان و پیشرفت علم به واقعیت پیوست.

محمدجعفر بهداد از آزادگان قهرمان بابلی در اردوگاه دوازده تکریت در یکی از خاطرات خواندنی خود -که در سال 87 در ویژه نامه ماهنامه صبح دوکوهه نیز منتشر شد- از قول یکی از افسران ارشد حزب بعث که سختگیری بسیاری بر اسرا اعمال نموده و همواره آنان را از نظر امکانات حداقلی در مضیقه ای شدید نگاه می داشت، نوشت: شما ایرانی ها را اگر به حال خود رها کنیم با همین شکرهایی که برای خوردن چای در اختیارتان قرار می دهیم هلی کوپتر ساخته و از اردوگاه فرار خواهید کرد!

این جمله به ظاهر مضحک، سندی از اعتراف دشمن به میزان توانایی و قدرت جوانان مبتکر و خلّاق ایرانی محسوب می شود. البته مروری بر خاطرات آزادگان سرافراز کشورمان و مجموعه خلاقیت های شگفت آورشان در ایام اسارت موید این اعتراف تاریخی افسر بعثی است.

امروز خبر جالبی را در یکی از خبرگزاری ها خواندم مبنی بر تولید گازوئیل از پیه مرغ! توسط دانشمندان کشورمان در ستاد توسعه فن آوری نانو که برایم غرورآفرین بود و یادآور خاطره ای که برادر آزاده مان نقل کرد.

توانایی های خودمان را باور کنیم و افق نگاهمان را برای فتح قله های افتخار در تمام عرصه های مادی و معنوی بالا ببریم. باور کنیم که: ما می توانیم.

خبر کامل این موفقیت چشمگیر دانشمندان گمنام کشورمان را بخوانید:

http://www.598.ir/fa/news/448156/%D8%AA%D8%A8%D8%AF%DB%8C%D9%84-%D9%BE%DB%8C%D9%87-%D9%85%D8%B1%D8%BA-%D8%A8%D9%87-%DA%AF%D8%A7%D8%B2%D9%88%D8%A6%DB%8C%D9%84-%D8%AA%D9%88%D8%B3%D8%B7-%D9%85%D8%AD%D9%82%D9%82%D8%A7%D9%86-%DA%A9%D8%B4%D9%88%D8%B1

خداحافظ بهشت!

دو روز است این عکس را دیده ام و چند باری است که به آن خیره می شوم.

اصلاً نمی خواهم درباره فاصله طبقاتی حرف بزنم و این که چرا بعضی ها دارند و بعضی ها ندارند.

شاید هیچ گاه نشود فاصله طبقاتی را از بین برد و بالاخره یک عده بابت موقعیت های خاص زندگی و موفقیت های اجتماعی درآمد بیشتری از سایرین خواهند داشت؛ نوش جانشان.

این وسط اما به اقتضای مشغله طلبگی گاه سنگ صبور دلهای دردمندی قرار می گیرم که صاحبانش جز همین دل شفاف و آه فراوان در بساط، اندوخته ای ندارند. واقعیت آن است که خیلی ها در مخارج اولیه زندگی خودشان مانده اند و آن قدر هم نجابت دارند که دستشان را به راحتی جلوی این و آن دراز نکنند. قلم و تریبونی هم ندارند که صدایشان جایی شنیده شود.

آن طور که بعضی هزینه های غیرضروری را از کیسه مال البیت می بینم،دردها را می شنوم و نهج البلاغه را می خوانم بعید می دانم بعضی از آقایان قم و تهران و ... بویی از بهشت هم به مشامشان برسد.

مسئولی که به وعده اش عمل نمی کند، دشمن خداست!

اخلاق نامناسبی که در زمان رقابت های انتخاباتی گاه به وفور به چشم می آید بیان وعده های فریبنده ای است که انگیزه و یا امکان عمل به آن وجود ندارد.

متأسفانه این رویه در بعضی رقابت های انتخابات شورا (مجلس) دانش آموزی هم رخنه کرده و گاه شنیده می شود حتی در مقطع دبستان، دانش آموزی که از سوی کلاس خود نامزد انتخابات شده وعده هایی غیر عملیاتی را برای رأی آوری بیشتر به زبان می آورد!!

اگر در سیستم آموزش و پرورش که قرار است فرهنگ مشارکت سیاسی را در کودک و نوجوان این مرز و بوم نهادینه سازد، تربیت لازم برای برگزاری انتخابات به دور از دروغ و فریب صورت نگیرد ممکن است آینده نگران کننده ای را پیش رو داشته باشیم.

گاه بعضی افرادی که برای تصدی پستی به مرحله گزینش پا می گذارند نیز برنامه هایی را ارائه می دهند که دهان پر کن بوده و روی ذهن و تشخیص عناصر صاحب رأی اثر می گذارد؛ اما بعد از انتخاب و تصدی جایگاه اجرایی از عمل به آن برنامه سر باز می زنند.

مولا علی علیه السلام در نامه 53 نهج البلاغه خطاب به مالک اشتر می نویسد:

"مبادا هرگز با خدمت هایی که انجام دادی بر مردم منّت گذاری، یا آنچه را انجام داده ای بزرگ شماری، یا مردم را وعده ای داده، سپس خُلف وعده نمایی!

منّت نهادن، پاداش نیکوکاری را از بین می برد و کاری را بزرگ شمردن، نور حق را خاموش گرداند و خلاف وعده عمل کردن، خشم خدا و مردم را برمی انگیزاند که خدای بزرگ فرمود: دشمنی بزرگ نزد خدا آن که بگویید و عمل نکنید."

یازده میلیون لیتر؟!!

خبر قاچاق یازده میلیون لیتر! بنزین در روز اگر صحت داشته باشد گناهش پای مردم عادی و مرزنشینان نیست.

همه مردم استان های مرزی کشور اگر قاچاقچی باشند و دست به دست هم بدهند هم نمی توانند در یکروز این مقدار بنزین را از کشور خارج کنند. کسی که این آمار را داده اصلاً می داند یازده میلیون لیتر یعنی چی؟ و از اساس این چه مرز و مرزبانی است که نمی تواند قاچاق یازده میلیون لیتر را در روز ببیند؟!

این عدد و رقم ها اگر صحت داشته باشد باید یقه کسانی را گرفت که روی کاغذ و فاکتور قادر به جا به جایی سوخت هستند. به راستی چه کسانی از حذف کارت سوخت نفع بردند و حالا که کیسه هایشان آکنده شده دوباره همان راهکار مطرود را سر دست گرفته اند؟

خشت اول و کج شدن دیوار حاکمیت!

دورانِ لغزشِ خواصِ طرفدارِ حق، حدوداً هفت، هشت سال پس از رحلت پیغمبر شروع شد. (به مسأله‌ی خلافت، اصلاً کار ندارم. مسأله‌ی خلافت، جدا از جریان بسیار خطرناکی است که می‌خواهم به آن بپردازم.) قضایا، کمتر از یک دهه پس از رحلت پیغمبر شروع شد. ابتدا سابقه‌داران اسلام - اعم از صحابه و یاران و کسانی که در جنگهای زمان پیغمبر شرکت کرده بودند - از امتیازات برخوردار شدند، که بهره‌مندیِ مالیِ بیشتر از بیت‌المال، یکی از آن امتیازات بود. چنین عنوان شده بود که تساوی آنها با سایرین درست نیست و نمی‌توان آنها را با دیگران یکسان دانست! این، خشتِ اوّل بود. حرکتهای منجر به انحراف، این گونه از نقطه‌ی کمی آغاز می‌شود و سپس هر قدمی، قدم بعدی را سرعت بیشتری می‌بخشد. انحرافات، از همین نقطه شروع شد، تا به اواسط دوران عثمان رسید. در دوران خلیفه‌ی سوم، وضعیت به گونه‌ای شد که برجستگان صحابه‌ی پیغمبر، جزو بزرگترین سرمایه‌داران زمان خود محسوب می‌شدند! توجّه می‌کنید! یعنی همین صحابه‌ی عالی‌مقام که اسمهایشان معروف است - «طلحه»، «زبیر»، «سعدبن‌ابی‌وقّاص» و غیره - این بزرگان، که هر کدام یک کتاب قطور سابقه‌ی افتخارات در «بدر» و «حُنین» و «اُحد» داشتند، در ردیف اوّل سرمایه‌داران اسلام قرار گرفتند. یکی از آنها، وقتی مُرد و طلاهای مانده از او را خواستند بین ورثه تقسیم کنند، ابتدا به صورت شمش درآوردند و سپس با تبر، بنای شکست و خرد کردن آنها را گذاشتند. (مثل هیزم، که با تبر به قطعات کوچک تقسیم کنند!) طلا را قاعدتاً با سنگِ مثقال می‌کشند. ببینید چقدر طلا بوده، که آن را با تبر می‌شکسته‌اند! اینها در تاریخْ ضبط شده است و مسائلی نیست که بگوییم «شیعه در کتابهای خود نوشته‌اند.» حقایقی است که همه در ثبت و ضبط آن کوشیده‌اند. مقدار درهم و دیناری که از اینها به جا می‌ماند، افسانه‌وار بود.

مقام معظم رهبری- 20/3/75

کاش دروغ هم جرم بود

عجیب است دروغ یکی از بزرگ ترین گناه هاست اما از نگاه قوانین کشور ما جرم نیست.

اسلام دروغ را منشأ و کلید ورود به پلیدی ها و ترویج منکرات و عادی سازی گناه در جامعه می داند. دروغ در میان مجموعه گناهان، حکم ورزش دو را دارد نسبت به سایر رشته ها که مادر ورزش ها تلقی می شود.

کاش می شد مسئولانی که در چشم مردم زل می زنند، گاه بغض می کنند و نمایشی از دلسوزی و کاردانی را به همراه تخریب سایرین به اجرا می گذارند و بعد که موفق به فریب مردم شدند ثابت می کنند که از کمترین درایت و توانایی در رفع مشکلات کشور ناتوان بوده و اساساً دغدغه اصلی شان حفظ موقعیت باندهای قدرت و خویشاوندان اقتصادی است را به پای میز محاکمه کشاند.

کاش قانونی برای مبارزه با دروغ وجود داشت.

کدام صدا؟ کدام سیما؟

علی عسکری گفت: صدا و سیما جای بزرگ کردن چهره های بی اعتقاد به نظام نیست.

حرف ایشان درست است؛ اما فقط حرف است!

صدا و سیما باز هم به بزرگ کردن چهره های بی اعتقاد به انقلاب و گاه اسلام ادامه خواهد داد.

درد آن جاست که نیروهای پیشرو و خط شکن انقلاب که سهم بسزایی در جریان سازی برای ترویج و دفاع از فرهنگ و آموزه های انقلاب اسلامی و حرکت در مسیر نحقق تمدن جهانی اسلام را دارند در برنامه های صدا و سیما جایی ندارند.

تعریف صدا و سیما از نظام اسلامی، تعریف مرسوم صاحبان قدرت است که دفاع از میز مدیران را به معنای حفظ نظام گرفته و ارزش های اسلامی که گاه در تعارض مشهود با عملکرد بعضی حضرات است را نادیده می انگارد. تغییر رویکرد صدا و سیما به سمت عدالت طلبی تنها راه جلب اعتماد عمومی به این دستگاه تبلیغاتی و اطلاع رسانی جمهوری اسلامی و حرکت در مسیر اهداف انقلاب خواهد بود. صدا و سیمای جمهوری اسلامی زمانی در جایگاه اصلی خود قرار خواهد گرفت که بداند اسلام با تعارف و رودربایستی و پسرخاله بازی و هر آن چه مغایر با آموزه های مکتب پابرهنگان و عاشوراییان است منافات دارد.

ایران آمریکایی!

روزنامه ایران وابسته به دولت جمهوری اسلامی، تیتر اصلی صفحه نخست خود را به تمدید مهلت تعلیق ایران از لیست سیاه مالی دشمن اختصاص داده است.

کشورهای غربی از بدو تأسیس نظام جمهوری اسلامی، هیچ گاه روی خوش به این مملکت نشان نداده و همواره با انواع اتهامات تروریستی و جنگ افروزی و ... درصدد فشار بر جمهوری اسلامی بوده اند.

مبنای پذیرش قواعد مورد نظر و قابل تعریف غرب از سوی ایران چیزی جز عقب نشینی و باج دادن در ازای زیاده خواهی آنان نیست. این ویژگی می تواند غرب را در امتیازطلبی بیشتر، تحریص نماید.

غرب مانند همه این چهل سال که از عمر انقلاب گذشت هیچ گاه دست از اتهام زنی و تخریب وجهه ایران برنخواهد داشت. مانور تبلیغاتی جدید غرب در خصوص تمدید تعلیق ایران، در واقع خط و نشانی برای ایجاد رعب و در راستای همان سیاست چماق و هویچ آمریکا برای به زانو درآوردن نظام اسلامی است.

حالا این که روزنامه وابسته به بودجه دولت ایران، مانور تبلیغاتی دشمن را در صفحه نخست خود برجسته سازی می نماید به این پرسش دامن می زند که آیا روزنامه دولت ما تریبون آمریکاست یا جمهوری اسلامی ایران؟!