درباره حجت الاسلام پناهیان
حجت الاسلام علیرضا پناهیان خدمات زیادی در وادی منبر و تبلیغ دین داشته است. بیان جذاب و هنرمندانه او تأثیر خاصی بر روی مخاطبان گذاشته و منبر را دوباره به جایگاه رسانه ای خود بازگردانده است. البته مبلغان دیگری چون حجج الاسلام انصاریان، رفیعی، ماندگاری و ... نیز در این مسیر توفیقات چشمگیری داشته اند.
عده ای پناهیان را حکومتی می دانند از این باب که بیش از حد مورد حمایت های معنوی و مادی نهادهای حاکمیتی قرار دارد.
عده ای غلبه احساسات بر محتوا را از نقایص منبرهای وی تلقی می نمایند.
اما اگر قرار باشد یک نقد اساسی و مبنایی نسبت به این شخصیت موفق تبلیغی ارائه داد در وهله نخست باید شتابزدگی در ارائه بحث و عدم پختگی بعضی مطالب که شاید ناشی از تعدد فرصت هایی است که منحصرا در اختیار سخنرانی های او قرار می گیرد، دانست.
فیلم مارمولک، محتوای نامناسبی داشت که در افواه عموم تمسخر روحانیت را به دنبال آورد اما علیرضا پناهیان در سخنانی عجیب و جنجالی، هدف از ساخت این فیلم سینمایی را تحت الشعاع قرار دادن موفقیت های خودش دانست و بی هیچ مدرکی، محتوای فیلم را در تقابل با شخص خودش تلقی نمود.
ایجاد دوگانه عدالت و ولایت هم از آن اشتباهات تاریخی پناهیان محسوب می شود. در حالی که یک امام جماعت معمولی هم باید عدالت داشته باشد و البته مقام معظم رهبری نیز اساس مشروعیت مسئولان نظام را به اجرای عدالت منوط دانست، پناهیان با ترسیم دو راهی انتخاب بین عدالت و ولایت، کفه ترازوی ولایت را سنگین تر دانست که نشان از ناپختگی در ارائه این بحث داشت و ناخواسته هجو و ظلم به جایگاه ولایت و رهبری امت را به ارمغان آورد.
اخیرا نیز ایجاد دوگانه عدالت و مواسات از سوی وی - در حالی که مواسات قطعا یکی از شقوق عدالت است و عدالت فراتر از ابعاد قضایی در مباحث اجتماعی نیز وجوه بر زمین مانده ای دارد- موجی از اعتراض جوانان انقلابی را به دنبال آورد که در نهایت مجبور به تصحیح آن گردید. این تصحیح شتابزده و منفعلانه توأم با نقد اهانت آمیز نسبت به استاندار خوزستان بود که واکنش شدید او را نیز به دنبال آورد.
مسلّم است که عدالت طلبی با تمام وجوه و شقوق آن کهنگی ندارد و قطعا محدود به مطالبه از یک جناح و مصون دانستن طوایف دیگر نیست.
علیرضا پناهیان روحانی خوش ذوق و هنرمندی است که لزوما متفکر دینی به حساب نیامده و نباید با توهّم گستردگی مخاطب و رسانه، خودش را جایگزین متفکران همیشه جاوید و زنده ای چون مطهری و بهشتی و مفتح و هاشمی نژاد بداند. کمترین ویژگی یک متفکر، اشراف بر ساحت مطلوب و سنجیدن جوانب یک بحث و نگاه آسیب شناسانه به موضوع پیش از ارائه آن است.
یک تلقی را هم دوستان بزرگواری چون حضرات زاکانی و پناهیان و علی اکبری و دیگر گعده نشینان حواشی بیت باید دقت داشته باشند که جریان سازی فکری در بدنه نیروهای موثر و جوان انقلاب از طریق هماهنگی های پشت پرده و البته ناپخته و منفعت طلبانه محقق نخواهد شد. امثال پناهیان در عرصه تبلیغ خوش درخشیدند اما اعتماد بدنه نیروهای جوان انقلاب همچنان به مبانی دینی ارائه شده از زبان حسن رحیم پور ازغدی است که شکر خدا هنوز از بها دادن به عدالت دچار واهمه نشده است.
حوزه های علمیه برخوردار از متفکران خوش ذوق و محیط به دین و علم و دارای جهان بینی الهی و عملی بسیاری است که دردمندانه باید اذعان نمود با بی اعتنایی غرض ورزانه مسئولان نسبت به ایده کرسی های آزاداندیشی مورد تأکید رهبر معظم انقلاب، بی هیچ رسانه و تریبونی مهجور و ناشناخته مانده و یارای تأثیرگذاری در جامعه را ندارند.
