الآن، دعا!

نوجوان بودیم می رفتیم هیأت، ته مراسم، سینه زنی که می خواست تمام شود یه دوبیتی را همه از حفظ و همنوا می خواندیم و محکم بر سینه می زدیم:

ما که عزادار توایم حسین جان

ریزه خور خوان تو ایم حسین جان

هیأت انصار توایم حسین جان (یا: ما که محبان توایم حسین جان، بسته به نام هیات متغیر بود)

نوکر دربار توایم حسین جان

خوب آهنگ این سینه زنی و ریتم آن قشنگ بود و همیشه در ذهنم ماند و بارها به هر بهانه ای تداعی می شود.

قبل از این شور پایانی، یکی دو بیت دیگر هم خوانده می شد:

شکر خدا که بر درت آمده ام

بهر رضای مادرت آمده ام     (چقدر این بیت شیرین است)

 

 

 

و حرف آخر اینجا زده می شد:

ما مریضیم و شفا می طلبیم

درد داریم و دوا می طلبیم

این یک بیت این روزها زیاد کاربرد دارد. التماس دعا