حاشیه ای بر جشنواره بهارنارنج + تکمیلی

نمی دانم برای چندین سال متوالی، امسال هم جشنواره بهارنارنج به مدت سه روز از 16 تا 18 اردیبهشت در بابل برگزار شد.

طبق معمول، این برنامه موافقان و مخالفانی داشت. مخلفان این برنامه اغلب به استفاده از موسیقی، اختلاط بین زن و مرد و ناهنجاری های ناشی از آن، عدم نظارت بر پوشش حضار و ... انتقاد داشتند. آنها معتقدند بابل از قدیم، دارالمومنین بوده و بهتر است روی همین نام و عنوان افتخارآمیز مانور دهیم. موافقان هم در مقابل ضمن رد این اتهامات، تلاش برای نهادینه سازی نام بهارنارنج را یک ضرورت دانسته و معتقد بودند با توجه به شیطنت برخی از مسئولان یکی از شهرها، باید کوشید تا از مصادره این نام برای دیگران جلوگیری کرد! برادر ارزشی مان محمدحسین منصف مسئول کمیسیون فرهنگی شورا - اگر چه دبیری برنامه مذکور برعهده خانم فیروزپور بوده - اما بدون اشاره به بار ارزشی واژه های بی خاصیتی مثل بهارنارنج در شبکه های مجازی به دفاع از جشنواره پرداخته و ضمن تأیید بروز برخی ناهنجاری ها در حاشیه جشنواره، عدم همکاری نیروی انتظامی و شخص فرماندار را عامل این مشکل قلمداد کرده است.

من نمی خواهم از این زاویه وارد این موضوع شوم؛ اما تا این جای مسئله نشانی از کار برای خدا و خدمت به مردم که از مهمترین اهداف جمهوری اسلامی بوده به ظاهر در منطق موافقان این مراسم به چشم نمی آید.

برای ورود به مسئله بهتر است این سوال را مطرح کنیم؛ جشنواره بهارنارنج چرا و با چه هدفی برگزار می شود؟

شهردار جوان شهر بابل  به عنوان نخستین سخنران مراسم افتتاحیه جشنواره بهارنارنج امسال سعی نمود تا به این پرسش مقدّر پاسخی مناسب بدهد:

" جشنواره ملی بهارنارنج با هدف احیای آیین و سنت بومی مازندران، صنعتی کردن بهارنارنج، ایجاد فضایی با نشاط مبتنی بر صمیمیت، تقویت مهرورزی با طبیعت و ایجاد کارآفرینی با شکوه کم نظیری در بابل برگزار می شود. "

اگر اینگونه باشد که شهردار می گوید برگزاری چنین مراسمی می تواند موجب خیر و برکت برای شهرمان شودد؛ اما آیا واقعیت همین است که شهردار گفت؟ در این خصوص نیازمند ارائه آمار و مستنداتی از سوی متولیان جشنواره هستیم تا مشخص شود در ازای چه هزینه ای چه دستاوردی برای مردم حاصل شده است.

به این تصاویر دقت کنید و خودتان به هر قضاوتی که دوست دارید، برسید.

یک تصویر مربوط است به برگزاری کلاس علمی، آموزشی که در حاشیه جشنواره بهارنارنج برپا شد. این کلاس سعی داشت سطح نگرش و بضاعت علمی مردم را در خصوص بهره گیری از گیاهان و ... را ارتقا بدهد. جمعیت حضار را ملاحظه بفرمایید.

عکس دیگر مربوط است به بازدید اعضای محترم شورا از نمایشگاه توانمندی های مردم بابل که تصویر شیشه های مربا و ترشی جات! در آن به ثبت رسیده است. این تصاویر را از سایت شورای شهر برداشته ام.

باز هم جا دارد این سوال را مطرح کنم که جشنوراه بهارنارنج برای ارتقای وضع معیشتی مردم و مقوله کارآفرینی و یا لااقل نشان دادن استعدادها و توانمندی های شهر بابل چه دستاوردی به دنبال داشته است؟ سایت شورا و شهرداری که نکته قابل ملاحظه ای را در این خصوص نشان نمی دهد.

شهردار بابل در پایان سخنرانی خود از شهرداران و مسئولانی تشکر می کند که از نقاط مختلف کشور به این جشنواره آمده اند. تشکر ایشان سندی است که نشان می دهد هزینه های مربوط به برگزاری جشنواره، محدود به آن چه که به چشم آمده، نیست.

در مورد ترویج موسیقی که به غلط احساس شده، معادل مفهوم شادی است، و در راه اشاعه آن مدتی است مسابقه ای ناتمام بین شورا و شهرداری بابل آغاز گردیده، جداً توصیه می کنم به نظر علمای شهر رجوع شود. مسئولین محترم توجه داشته باشند از نظر اسلام اگر مجتهد یا مجتهدین شهر، در خصوص حرمت موضوعی به صراحت حکم صادر کنند و این حکم در تقابل و تعارض با احکام و دستورات ولی فقیه نباشد ( دقت بفرمایید احکام و دستورات ولی فقیه )، قطعاً نافذ بوده و تخلف از آن خلاف شرع است. این موضوع همان حقیقتی است که رییس جمهور را بر آن داشت تا از نیروی انتظامی بخواهد به جای اسلام، تنها دغدغه قانون را داشته باشد. این نگاه غلط، مستلزم رجحان نظر یک مسئول بی اطلاع از دین که ماهیتش را مرهون آهن پاره های میز اداره است بر حکم شرعی یک مجتهد است که به یقین با محتوا و رویکرد انقلاب اسلامی همخوانی ندارد. به طور مثال اگر فقیه یک شهر دستور دهد که برگزاری کنسرت در آن شهر حرام است؛ چون در مقابل آن حکمی از ولی فقیه وجود ندارد که گفته باشد برگزاری کنسرت موسیقی واجب است، پس حکم فقیه و مجتهد آن شهر نافذ خواهد بود.

نکته دیگری که باید بدان پرداخت این است که بودجه شهرداری ها از عرق جبین مردمی حاصل می شود که برای جمع آوری ریال به ریال دارایی خود زحمت کشیده اند؛ اما به هر حال مطابق قانون موظف به پرداخت عوارض و هزینه های مرتبط با امور شهروندی هستند. عقل انسان می گوید اولویت در مصرف این وجوه، خدمت رسانی و رفع مشکلات مردم است. من قسم می خورم شما از هر شهروندی اگر بپرسید که آیا دوست دارد شهرداری و شورا محله او را آباد کند، آسفالت خیابان ها را مرمّت کند و ... یا برایش ساز بزند، بی شک اقدام نخست را در اولویت می داند.

شاید عده ای توجیه کنند که شهر به کار فرهنگی هم نیاز دارد. در پاسخ باید گفت شکر خدا برای امور فرهنگی شهرها چند متولی مثل ارشاد و ... وجود دارد؛ اما عمران و آبادانی شهرها تنها یک متولی دارد که با توجه به محدودیت منابع مالی باید به دنبال تشخیص و عمل به اولویت ها باشد. پاسخ دقیق تر به این سخن آن است که بزرگترین تکلیف فرهنگی شورای شهر که هم وظیفه ای مورد مطالبه رهبری و هم اقدامی است که با وظایف سایر نهادها همپوشانی ندارد، جهت دهی نما و معماری و مبلمان شهری به سمت و سوی نمادها و مظاهر اسلامی و ایرانی است که متأسفانه کسی توجهی به این موضوع ندارد. به راستی نمای شهر بابل چه شباهتی به یک شهر اسلامی و یا لااقل ایرانی دارد و شواری شهر ما برای این موضوع چه تدبیری اندیشیده است؟

بماند که امروز بزرگترین کار فرهنگی، رفع مشکلات و معضلات شهری و تکثر خدمات عمومی است که اعتماد مردم به نظام اسلامی را افزایش خواهد داد.

تکمیلی: متن فوق را همان روزهایی نوشتم که جشنواره موسوم به بهارنارنج در بابل در جریان بود. البته همزمان چند شهر دیگر استان هم مشغول برگزاری چنین مراسمی برای شهر خودشان بودند. به دنبال اعلام آمادگی این جانب و حسین آقای منصف عزیز برای برگزاری مناظره درباره فواید و رویکردهای چنین مراسماتی و البته اصرار برخی دوستان مشترک مبنی بر پرهیز از ایجاد فضایی نامناسب میان نیروهای ارزشی، قرار بر این شد به زودی با حضور جمعی از نیروهای فرهنگی و ارزشی شهر بابل، این نشست صمیمی همراه با نقد و بررسی فعالیت های فرهنگی شورای شهر به خصوص در زمینه ترویج موسیقی برگزار شود.