بابل و حاشیه های پررنگ تر از متن!

زیگزاگ رفتن، یکی به نعل و یکی به میخ زدن، نان به نرخ روز خوردن، مصلحت اندیشی و محافظه کاری و ... القابی است که اگر به هر کسی بچسبد یقین دارم به محمد مهدی آقاجانی نخواهد چسبید. آنهایی که محمد مهدی را می شناسند به خوبی شهادت می دهند که این فرزند دلاور سردار شهید اسلام، تمام جوانی اش را از قبل از دوره دانشجویی تا الان که هنوز شغلی در خور توان و جایگاه خود پیدا نکرده، بی ادعا و بی منّت، وقف طریقت ناب عدالت طلبی و احیای ارزش های دینی کرده است.

محمد مهدی که از دیرباز هم با حسین منصف پیوندی فکری و معنوی داشته و هم شهردار جوان شهر را به خوبی می شناسد – والبته این مراوده سوءظن هایی را هم در روزهای اخیر نسبت به او در برخی اذهان دامن زده است -  از زاویه نگاه خود با همان صراحت و شفافیتی که خواسته یا ناخواسته به وصف باطنی او بدل گردیده، به خبرسازترین رویداد سال93 بابل یعنی ماجرای اعتراض منصف به فرهاد عسکری، شهردار شهر حاشیه ها پرداخته است.

برآیند این صراحت لهجه به یقین در همدلی بیش از پیش چهره های شاخص عدالت خواه در دیار مؤمنان مؤثر واقع شده و جبهه عدالتخواه شهر را در موضع مطالبه گری خود تقویت خواهد کرد. یادداشت فرمانده سابق پایگاه مقاومت شهید بزاز،
مسوول اسبق بسیج دانشجویی دانشگاه ساری و دبیر جبهه ایمانی بنیان مازندران را حتماً بخوانید:

آشنایی پردردسر!
بیش از 15 سال است که حاج حسین منصف را می شناسم و خمس این سال ها با شهردار بابل نشست و برخاست داشته ام. شاید همین میزان کم آشنایی پردردسر دلیل خوبی باشد برای نگاشتن این وجیزه که نمی دانم چقدر راه گشاست.
شاید بهتر باشد پیش از هر حرف و سخنی چند شهادت بدهم: هیچ گاه از حاج حسین منصف حرفی برخلاف تقوا و برخاسته از هوای نفس ندیده و نشنیده ام، شاید همین یک دلیل برای ثبت ارادت به ایشان کافی باشد و الا حاج حسین آزاده، حسن ها در وجود دارد و همیشه پای ثابت برنامه ها و طرح های اجتماعی و فرهنگی و سیاسی مان بوده است.
فرهاد عسکری را هم جایی خارج از ساختمان فسادزده و بوروکراسیته شهرداری شناخته ام؛ در میان هیات و پایگاه بسیج و تجمع های انقلابی. فردی ساده، بی تکلف و برخلاف همکاران سابق و شاید آینده اش خاکی و مردمی که نقش او را در فعل و انفعالات فرهنگی مثبت بابل بیش از روسای اداراتی می دانم که سال هاست نام و نان فرهنگ را مختص خود می دانند.
اغلب اعضای شورای شهر را هم می شناسم و ساده بگویم که دل خوشی از اکثریتشان ندارم و برای رای نیاوردن غالبشان تلاش کرده ام!(باشد که مرضی خداوند متعال قرار گیرد!)
شاید همین آشناییت های کم و بیش باعث شده تا دوستان خوش انصافم! انتظار داشته باشند تا موضعی انقلابی! اتخاذ کنم و در میان معرکه، کتم را بر سر بچرخانم و مثل قداره کش ها نفس کش بطلبم برای ادای فریضه ی عدالت خواهی!
هرچند در بدو بروز این ماجرا در پیامکی مختصر نظر خود را به شهردار و منصف عرض کردم (بماند که هر دو بزرگوار به گوش نگرفتند و راه خود را رفتند) ولی به درخواست برادرم سیدحمید مشتاقی نیای عزیز در این چند سطر اشاره ای اندک می کنم تا شاید ادای دینی باشد به اقامه عدالت!

دوستان، حاج حسین را حاج کاظم آژانس شیشه ای خوانده اند. تعبیر بجا و صحیحی است. حاج کاظم در مقابل ظلم و بی عدالتی نهادینه شده در جامعه می شورد که امری مقدس و ستودنی است. ولی فراموش نکنیم کار حاج کاظم خلاف قانون بوده و هست! ولی آیا این کار خلاف قانون مقدس دلیل بر پاک نمودن صورت مساله و تبرئه خاطیان می باشد؟ جواب مشخص است و منفی.
منصف بر بی عدالتی نهادینه شده در شورای شهر و شهرداری که بخش اعظم آن میراث حضرات شهردار و شورای پیشین و بخشی حاصل عدم تسلط کامل مهندس عسکری بر شورای شهر فعلی و بدنه شهرداری است شوریده ولی از راهی اشتباه. بی انصافی است اگر این اشتباه را بر سابقه درخشان و پربرکت و نیت خالصش نبخشند و او را روانه ی بازداشتگاه و زندان کنند.
نحوه نادرست مطالبه عدالت یکی از بزرگترین آفات آن است. در همین ماجرای اخیر هم شاهد بوده و هستیم که اصل حرف، گم شده و مسوولین با بهانه های مختلف از پاسخگویی طفره رفته اند و سوال ها به پشت گوش انداخته شده و حاشیه ها طبق معمول از اصل پررنگ تر گردید.
مطالبه و سوال از شورای شهر و شهرداری به بهانه ی غیرقانونی بودن حرکت، فراموش شد. هرچند به شخصه برگزاری مناظره را امری بیهوده می دانم و این وظیفه ی روابط عمومی شهرداری و شورای شهر است که حداقل پاسخی مکتوب به پرسش ها و شبهات و انتقادات وارده صادر نماید. شهردار را آنقدر منطقی و موجه یافته ام که مطمئنم به زودی به تمامی شبهات و انتقادات پاسخی شفاف می دهد و در مقابل خطاهای سهوی پیش آمده نیز با همان سادگی لهجه ی خود عذرخواهی می کند. هنوز هم او را بهترین گزینه برای گرداندن امورات اجرایی و خدماتی شهر می بینم و همچنان بزرگترین ایراد ایشان را عدم حضور در جلسات مردمی به عنوان پاسخگو و متکلم می دانم(با این حال ایشان هنوز یکی از در دسترس ترین مسوولین استان و شهرستان هستند.)

پاسخگویی، وظیفه ی مسوولین است و حق شهروندان و امیدوارم این قرعه بعد از شهردار به نام سایر مسوولین شهرستان بیفتد. (راستی از فرمانداری بابل چه خبر؟!)
هرچند عده ای بگویند ما وامدار ایشان هستیم و زبانمان در مقابل ایشان سنگ گرفته است! خدا خوب می داند که شهردار بابل چیزی فراتر از سایر تشکل های فرهنگی شهرستان به پایگاه شهید بزاز و سایر تشکل هایی که بنده حقیر در آن خدمت کرده ام نداده، مگر با تصویب شورا و دستور کتبی آن. تمام حرف های غیرمنصفانه دوستان سابق را هم به حساب هیجانات قدم های اول عدالتخواهی شان می گذارم و امیدوارم در این راه که در آن نوپا و تازه وارد هستند قدری بیشتر تقوا به کار بندند.

تمام نقدها و گله های ما از حسین منصفی که حالا عضو شورای شهراست بماند برای آینده. دوستان جدید حاج حسین منصف را هم مثل ایشان محترم می دانم ولی امیدوارم جنس دوستی شان از جنس دوستی خاله خرسه نباشد و آنچه که به دنبالش هستند همان عدالت ناب باشد و نه به کرسی نشاندن رای و نظر و خواست درونی خود با استفاده از جایگاه حاج حسین.

التماس دعا. محمد مهدی آقاجانی