وجه تمایز مسئولان قم با برخی مسئولان بابل
خواننده های پر و پا قرص اشک آتش به خوبی می دانند که این قلم هر جا احساس کرده نیاز است وارد میدان شده و تذکری را به برخی مسئولان کشوری یا شهری و استانی بدهد بی هیچ تعللی به وظیفه خود عمل کرده است. تیغ نقد این وبلاگ تا کنون علاوه بر مسئولان کلان کشوری بسیاری از مسئولان نهادها و سازمان ها در شهر مقدس قم را بی نصیب نگذاشته است. از مدیریت حوزه علمیه قم تا دادگاه ویژه روحانیت و استانداری و اطلاعات و انتظامی و سپاه و شهرداری و بنیادشهید و ... از گزند نقدهای آتشین این قلم مصون نبوده اند. به رغم آن که با کمک برخی دوستان، نقدهای مرتبط با هر نهاد به دست مسئول مربوطه می رسد اما برایم جالب است که شاید کمتر از ده درصد این انتقادها اعتراضی را از سوی دستگاه های ذی ربط به دنبال داشته است. از این منظر سعه صدر و ضریب تحمل مسئولان شهری و استانی قم – چه به نقدهای وارده ترتیب اثر بدهند و چه ندهند - قابل تقدیر است. باور کنید من حتی اگر چندی بعد مطلبی را در افشای رابطه فامیلی یک روحانی نما (کسی که بدون سابقه حوزوی و تنها با تحصیلات مرتبط با دام و طیور! به لباس روحانیت درآمده و به سرعت برق و باد پستی نان و آب دار هم در وزارتخانه ای پولساز به دست آورده) با یک مسئول نظارتی در قم منتشر کنم توبیخ و تنبیهی به دنبال نخواهد داشت. (انشاءالله)
اما اگر خدای ناکرده ناپرهیزی کرده و انتقادی از برخی مسئولان بابلی منتشر کنم؛ مواجب بگیران حضرات با تماس های مکررشان گوشی همراه مرا به مرز سوختن می رسانند. همین میزان که گاهی نقدی کوچک از یک مسئول بابلی منتشر می کنم متأسفانه در اغلب موارد شاهد اعتراض و تهدید و فضاسازی و ... هستم که در نوع خودش کم نظیر است. البته پاسخگویی و یا تکذیب یک خبر و نقد، حق هر مسئول یا مخاطبی است که محور و موضوع آن مطلب بوده و من نیز تاکنون در این باره ( نشر جوابیه ها) قصور نداشته ام؛ اما فشار و توهین و تهدید، راهکاری غیراصولی است که قطعاً درباره این وبلاگ اثربخش نخواهد بود.
حالا فرض کنید من بخواهم اطلاعاتی درباره پشت پرده تصادف عشقی! یک آقازاده مازندرانی منتشر کنم، یا این که بگویم سرنوشت خاوری فرضی مازندران به کجا رسیده و یا این که از کتاب خاطرات آیت الله فاضل استرابادی، چاپ شده توسط مرکز اسناد انقلاب اسلامی، مطلب مستندی را درباره عضویت یک مقام استانی در انجمن حجتیه ذکر کنم و ... به نظر شما آستانه تحمل برخی از همشهریان چقدر خواهد بود؟
گاهی شوخی و جدی به برخی رفقا که اصرار می کنند از قم به بابل رحل اقامت کنم می گویم من اگر یکسال در بابل بمانم به گمانم کارم به اعدام می کشد!
من از فتنه88 چند نکته را آموختم. یکی این که هر روز مانند عمر خود که ممکن است روز آخر باشد، انقلاب را در خطر بدانم و از این رو انشاءالله با قدرشناسی هر لحظه از حیات این نهضت الهی، اهل زد و بند و رعب و انزوا نخواهم بود. دیگر این که در دفاع از معروف با کسی تعارف و رودربایستی نداشته باشم و ارزش انقلاب را بیشتر از افراد و بستگانشان بدانم ....
امیدوارم آن دست از مسئولان کم ظرفیت که گمان می کنند چند خط نقد به معنای دشمنی است و لفظی جز چاکرم و مخلصم نباید به گوششان برسد این رویه غلط خود را اصلاح کنند.
