درخواست عضو شورای شهر بابل از ریاض و تهران!

عضو شورای اسلامی! شهر بابل در یادداشتی، از تهران و ریاض خواست تا با حفظ خویشتنداری مانع از بروز جنگ داخلی در کشور لبنان بشوند:

"در شرایط موجود که نا امنی و جنگ و درگیری سراسر خاورمیانه را فر گرفته حفظ  آرامش در لبنان از اوجب واجبات است و در صورت بر هم خوردن  آرامش در کشوری که سابقه جنگی داخلی در تاریخ خود دارد  چیزی جز سود رساندن به اسرائیل نیست . از این رو ریاض و تهران باید ؛ اهمیت موضوع را درک کنند و با حفظ خویشتن داری ؛ به آرامش لبنان و منطقه کمک کنند و بیشتر از این آب به آسیاب آن هائی نریزند که آرامش کشورشان را در شعله ور ساختن جنگ در منطقه جستجو می کنند ."

خدمت دکتر داروساز عزیزمان جناب آقای شهابی عرض کنم:

بعد از کشتار بی رحمانه زائران در حرم امن الهی(حج خونین 66)، تجاوز به نوجوانان ایرانی در فرودگاه جده، شهادت مظلومانه زائران ایرانی در منا، راه اندازی صدها عملیات تروریستی در نقاط مختلف دنیا بر ضد شهروندان و وابستگان جمهوری اسلامی با حمایت آشکار آل سعود خبیث و ... دقیقاً چه واکنش تندی را از ایران شاهد بودید که حالا نگران عصبانیت دولتیان گردیده و تهران را همپای ریاض به حفظ خونسردی و خویشتن داری دعوت می نمایید؟

یک روزنامه از بین ده ها نشریه رسمی کشور تیتر خود را به وعده انصارالله یمن در انتقام گیری از مهاجمین و هدف قرار دادن کشور امارات اختصاص داد که آن هم با اتحاد بی نظیر و سریع السیر دولت، قوه قضاییه و شورای امنیت ملی اخطار گرفت و توقیف شد.

می ماند ماجرای مردم مظلوم یمن که هزاران نفر از آنان در کشتار بیرحمانه مهاجمین خون آشام به شهادت رسیده و هر روز بر اثر کمبود غذا و دارو و دست و پنجه نرم کردن با انواع بیماری های واگیردار از جمله وبا مقابل چشمان حیرت زده خانواده خود پرپر می شوند که امیدوارم آرمان اصیل نهضت اسلامی و شهدای والامقام در حمایت از مظلومان عالم را از یاد نبرده باشید. نمی دانم آیا می شود با خونسردی به تماشای نفس نفس زدن کودکان بی گناه یمن نشست و دم بر نیاورد؟

به راستی چه اتفاقی باعث شده است نگارنده یادداشت مذکور از ایران و عربستان به صورت یکسان و مشترک درخواست کند که "آب به آسیاب آنهایی (اسرائیل غاصب) نریزند که آرامش کشورشان را در شعله ور ساختن جنگ در منطقه جستجو می کنند"؟!!

روزشمار مرگ سعودی

بعید می دانم عربستان و متحدینش شهامت حمله به لبنان را داشته باشند؛ اما خوب است این دولت وهابی و همدستانش بداند جنگ با حزب الله لبنان، جنگ با حزب الله است و حزب خدا در سراسر عالم، گستره منافع وهابیت خبیث را جبهه رزم بی امان خود با آل سعود خواهد دانست.

ما سال هاست که منتظر فرصتی برای خونخواهی شهدای مظلوم کعبه در حج شصت و شش و شهدای تشنه لب منا و دیگر شهدای جبهه جهانی اسلام هستیم.

امیدوارم دولت کودک کش عربستان، این خبط تاریخی را مرتکب شده و با دست خود، طومار انهدام خاندان غارتگر و جنایتکار آل سعود را برای همیشه در هم بپیچد.

"انشاءالله ما اندوه دلمان را در وقت مناسب با انتقام از آمریکا و آل سعود برطرف خواهیم ساخت و داغ و حسرت حلاوت این جنایت بزرگ را بر دلشان خواهیم نهاد، و با برپایى جشن پیروزى حق بر جنود کفر و نفاق و آزادى کعبه از دست نااهلان و نامحرمان به مسجدالحرام وارد خواهیم شد. "

حرکت به سمت "نور"!

حجت الاسلام پوراکبر، رزمنده و جانباز عرصه مبارزات انقلاب اسلامی، دفاع مقدس و جنوب لبنان است که صراحت لهجه او در بیان حق، همواره از مشهورترین خصایص ایشان بوده است. در بین ائمه جمعه مازندران، از نظر سطح علمی با توجه به تدریس رسمی دروس خارج فقه، از ممتازترین چهره ها شمرده می شود.

روحیه انقلابی این استاد برجسته حوزه علمیه در ادای فریضه نهی از منکر نسبت به وزیر سابق و امنیتی فرهنگ و ارشاد اسلامی در خصوص برگزاری مشکوک و مستمر کنسرت های مختلط در غرب استان، یکی از مهم ترین اخبار رسانه های استانی و ملی در سال گذشته بوده است.

فکر اشتباهی است اگر کسی گمان کند حجت الاسلام پوراکبر، جایگاه امامت جمعه را از سنگر رفیع امر به معروف و مصدر آرمان های فراموش ناشدنی اسلام ناب محمدی(ص) به چارچوبی اداری جهت معامله با احزاب و جریان های قدرت و توجیه و اغماض از خطاها و اشتباهات مسئولان تبدیل خواهد داد. او بارها ثابت نموده که در عمل به تکلیف دینی خویش، آخرت خود را به دنیای دیگران نخواهد فروخت.

احتمال لغو عضویت یکی از اعضای شورای شهر ...

شنیده شده عضو شورای یکی از شهرهای تابعه بابل به دلیل زد و خورد فیزیکی با برادر خود و با شکایت او به دو سال زندان محکوم شده و در صورت تأیید این حکم در دادگاه تجدیدنظر، ادامه عضویت او در شورای این شهر، لغو و یا تعلیق خواهد شد.

وی پیش از این نیز به دلیل ضررب و شتم یکی از منتقدین خود محکوم گردیده و یک دور از شرکت در رقابت های انتخاباتی شوراهای شهر و روستا محروم ماند.

بیدار شو حاج حسین، بیدار شو!

در جنگ بین عربستان و یمن، عربستان کشور متجاوز است.

جنگ بین عربستان و یمن، یک جنگ نابرابر است. دو طرف از نظر تسلیحات و برخورداری از توانایی های نظامی فاصله ای چشمگیر با هم دارند.

شهرهای مهم یمن به ویرانه تبدیل شده است. هزاران نفر از مردم بیگناه و شیعیان مظلوم یمن به خاک و خون افتاده اند. هزاران نفر از مردم بیگناه و شیعیان مظلوم یمن در محاصره شدید غذا و دارو به سر برده و بسیاری از کودکان بر اثر بیماری و فقدان دارو در مقابل چشم پدران و مادرانشان دست و پا زده زده و طعم مرگ را به کام می کشند.

بعد از ماه ها تجاوز و ویرانی و قتل و غارت مردم مسلمان یمن توسط آل سعود و هم پیمانان خون خوارش، این حق طبیعی و مسلّم آنان است که به محض دسترسی به سلاح دوربرد، قلب دشمن را نشانه بگیرند. حق مردم مظلوم یمن است که لااقل یک موشک را در انتقام از جنایات بی شمار ائتلاف متجاوزین، به نقطه ای در امارات خبیث و هم جبهه با عربستان کودک کش شلیک کنند.

روزنامه کیهان، حق طبیعی و البته قریب الوقوع مردم یمن در شلیک موشک به دوبی را تیتر روزنامه خود ساخت.

از دولت منفعل با تجربه زانو زدن در مقابل سران نانجیب عرب، البته انتظاری جز اعتراض به جانبداری از حق توسط این روزنامه نیست؛ اما ورود نهادی دیگر به این پرونده و امضای مشی خودباختگی سیاستگذاران فرهنگی و رسانه ای دولت باید برای آنانی که در تشخیص منشأ و ریشه انحرافات، یک بعدی نظر می دهند عجیب باشد.

اگر امام گفت که ما از مظلوم دفاع کرده و بر ظالم می تازیم، هر نوع حرکت برخلاف این سیاست بنیادین انقلاب اسلامی را باید انحراف مسلّم از راه سترگ انقلاب در مسیر حمایت از جبهه جهانی حق و مستضعفین عالم دانست. در این خصوص با هیچ قوه و جناحی نباید تعارف داشت.

غارتگری فرهنگی، ممنوع

تا آن جا که من می دانم کتابخانه مرحوم آیت الله روحانی بابل شرایط استاندارد نگهداری آثار خطی و سنگی و ... را داراست و حتی یادم است که بعضی از این نوع کتاب ها که در کتابخانه مدرسه علمیه روحیه بابل نگهداری می شد جهت صیانت از آفات و پوسیدگی و ... به دستور آیت الله محمدی به کتابخانه مرحوم روحانی انتقال داده شد.

حالا این که کتاب های قدیمی کتابخانه شهید نجاریان بابل را جمع آوری کرده و جهت نگهداری به ساری برده اند طبیعی است که واکنش اعتراضی مردم فرهنگ دوست شهر مومنان را به دنبال داشته باشد.

مسئول کمیسیون فرهنگی شورای اسلامی! شهر بابل هم بهتر است از این پس دقت کند که در هنگام نگارش نامه های رسمی، امانتداری فرهنگ انقلاب اسلامی را سرلوحه خود قرار داده و به جای استفاده از نام های منسوخ مربوط به دوران طاغوت، از اسامی تغییر یافته و بعد از انقلابی و رسمی اماکن و محلات استفاده نماید.

چهل سال است که دبیرستان شاهپور، به نام مبارک امام خمینی تغییر نام داده است.

شنیده شده یک روحانی بزرگوار که سابقه کاندیداتوری مجلس و البته عدم اقبال عمومی را داشته نیز در سخنانی پیشنهاد تغییر نام میدان حمزه کلا به نام مورد نظر خودش را داده است. به این روحانی بزرگوار هم باید گوشزد کرد که میدانی به نام حمزه کلا وجود نداشته و نام رسمی مکان مورد نظر، میدان جمهوری اسلامی است.

یک بار حواسمان نبود و نام میدان سید جمال الدین اسدآبادی بابل را به نام قبل از انقلاب برگرداندند.

حاشیه ای بر انبوه خدام اربعین

یک جایی از کتاب معروف "دا" نوشته است که در روزهای نخست تهاجم دشمن، سیاهه ای از سربازهای یکی از لشکرها جلوی مسجد جامع خرمشهر معطل مانده بودند. به آنها می گفتند: چرا وارد درگیری با دشمن نمی شوید؟ جواب می شنیدند: فرمانده مان نیست، دستوری نیامده و ... آخرش یکی برگشت و به آنها گفت: لااقل لطف کنید از خرمشهر بیرون بروید و آذوقه مدافعین واقعی شهر را مصرف نکنید. خودتان بهتر می دانید امکانات غذایی محدود است و ...

مشابه این مسأله را در جریان زلزله بم نیز شاهد بودیم. یکی از اساتید دروس خارج قم که اهل استان کرمان بود یک بار به فریاد آمد که حضور این همه نیروی امدادی داوطلب در شهر اصلاً مورد نیاز نیست و نتیجه ای جز کمبود آذوقه و طبعاً محرومیت بعضی از نیازمندان از سهمیه آب و غذا به دنبال نخواهد داشت.

حکایت بعضی از موکب های اربعین نیز همین گونه است. آن گونه که خبر می رسد بعضی از موکب ها آن قدر دوست و فامیل و آشنا و ... را به عنوان خادم زوّار، همراه برده و مستقر کرده اند که بخش قابل توجهی از امکانات اهدایی خیّرین، به مصرف آنها رسیده و بسیاری از زائران واقعی اربعین در زمان مراجعه به این موکب ها با فقدان مکانی برای استراحت و ملزومات پذیرایی مواجه شده و چاره ای ندارند جز آن که راه خود را گرفته و بار خستگی سفر را در موکب دیگری بر زمین بگذارند.

دیروز برادر عزیزی که پاسدار بازنشسته و جزو السابقون انقلاب است می گفت: به عنوان خادم راهی سفر اربعین شدم؛ اما وقتی دیدم به حضور من در آن موکب نیازی نیست و بودن من با توجه به انبوه خدام مستقر، هزینه ای بر موکب تحمیل کرده و سهمی از زائرین را از آنان دریغ می نماید، به سفر خود پایان داده و بعد از زیارت عتبات، به ایران بازگشتم.

اگر متولیان فرهنگی شهر خلقشان تنگ نمی شود!

حالا خوب است چهارده آبان را به این علت روز ملی مازندران نامگذاری کرده اند که تاریخ تشکیل نخستین حکومت شیعیان در دیار تبرستان است.

بعد آقای رئیس به همین مناسبت پیامی را در کانال خود منتشر می کند که عکس آرش کمانگیر دارد.

آن یکی دیمبال و دامبول راه می اندازد که فلان دورهمی سنتی را احیا کند.

یکی دیگر موسسه راه می اندازد با موضوع "اندیشه عمو نوروز"! لابد مبتنی بر تئوی فلسفی پروفسور "حاجی فیروز"

دم شما گرم. هر جور که دلتان می خواهد صفا کنید؛ اما انصاف داشته باشید و وسط این بساطی که راه انداخته اید نیم نگاهی هم به مناسبت نامگذاری این روز داشته باشید. توقع زیادی که نیست؟! 

حرف باید منطق داشته باشد!

ببین برادر من!

با این عبا و عمامه خودت و دوستانت و ریش و چفیه و عکس آقا و امام که دست همراهانت است می آیید یک گوشه شهر مهران می نشینید و می گویید به گران شدن خدمات دولتی اعتراض دارید و چرا دولت هوای محرومان و مستضعفان عاشق اهل بیت را ندارد و ... خوب معلوم است که با این کارتان نظام تضعیف می شود؛

اما وقتی ما می آییم با مشت و لگد و باتوم، جمع و جورتان می کنیم و کشان کشان می بریمتان طرف بازداشتگاه و فیلم آن هم در فضای مجازی دست به دست می شود، اعتماد مردم به نظام هم بیشتر می شود. به جان استاندار ایلام راست می گویم.

ساکت شدی، ها؟! به خودت فشار نیاور، حرف حساب، کتاب ندارد که!

چپ، راست، کارگزار ...

یعنی واقعاً خبر رانت شغلی پسر حجازی و داماد غیب پرور این قدر برایتان عجیب بود؟!

یعنی واقعاً اولین بارتان است که می شنوید آقازاده یا فردی منتسب به از مابهتران به شغلی نان و آب دار دست پیدا کرده است؟

یعنی تا به حال فکر می کردید آقازاده ها و امثال ذلک دارند در رنج بیکاری و بی شغلی دست و پا می زنند و دلمان باید برایشان بسوزد؟

این که یک مسئول اصلاح طلب به فامیل فلان شخصیت اصولگرا پست می دهد برایتان سوال پیش آورد؟

یا این که تا به حال متوجه نشدید راستی ها و چپی ها چرا در بزنگاه ها هوای هم دیگر را دارند و اگر کسی حتی با رأی مردم روی کار بیاید و بخواهد بساط دورهمی شان را به هم بزند با هم متحد می شوند؟

عجبا! این همه سال واقعاً در عرصه سیاسی و رسانه ای کشور چه کار می کردید؟! دوزاری تان خدای ناکرده کج شده است؟

کاروان اسیران نینوا در مرز میرجاوه

امروز هر کس که می تواند خودش را به مرز میرجاوه برساند. آن جا اگر کربلا نیست شام بلا هست. دولت پاکستان خباثت به خرج داده و راه را بر زائران اربعین حسینی برای ورود به ایران و اعزام به عراق بسته است. آن جا زن و مرد و کودک و پیر و جوان ساعت هاست که با گرسنگی و تشنگی دست و پنجه نرم می کنند. ایرانی هایی اعم از شیعه و سنی جمع شده اند و آب و غذا به آن سوی دیوار مرزی پرت می کنند. 

هر کس که می تواند کاری کند. مردم شهرهای مرزی را آگاه کنید تا زائران حقیقی اباعبدالله را دریابند.

کاروان اسیران کربلا انگار به میرجاوه رسیده است. طفلان عطش، نغمه وامصیبتا سر داده اند. دل داغدار زینب را دربابید. برای قلب رباب، برای تسکین رقیه ... شما را به خدا کاری کنید.

علم و هنر حقیقی یعنی انسانیت

مقاله ای خواندم از کسی که داشت بر مبنای نگاه جامعه شناسانه خود علت برخورد بد بعضی از پزشکان با بیماران و نیز معطل نگاه داشتن مردم در صف های طولانی و گاه نمایشی مطب پزشکان را توضیح می داد. سر جمع حرفش این بود که حضرات اطبا به دلیل فاصله با هنر و موسقی و شعر و ادب به این درد مبتلا شده و مردم را آزار می دهند.

یک پزشکی هم جلویش در آمد و جوابیه ای نوشت و فهرستی از اطبایی را منتشر کرد که دستی در عالم هنر داشته و اثری را در این خصوص به نام خود ماندگار ساخته اند.

نکته ای که در این میان مغفول مانده این است: هنردوست بودن و یا حتی هنرمند بودن و علاقه به آثار فرهنگی و ادبی و ... ضامن سلامت نفس انسان و پیراستگی رفتار از حسد و حقد و تکبر و تفرعن نیست.

به راستی آیا هنرمندانی که به این درد بزرگ مبتلا بوده و با مردم از سر کبر و نخوت برخورد می کنند را کم دیده ایم؟

برای انسان بودن، علم و مدرک و هنر، شرط کافی نیست. چه بسیار انسان هایی که به رغم بهره مندی از نعمات الهی، به جای تحقیر دیگران، از سر بزرگ منشی و تواضع رفتار می نمایند. برای انسان بودن، علاوه بر شناخت، باید اراده هم داشت.

لیدرهایی که نمی خواهند کنار مردم باشند!

یکی از نویسندگان خوب و موفق و انقلابی اخیراً متنی را منتشر کرده و با مقایسه چهره هایی چون حدادعادل و توکلی و فدایی و شریعتمداری و قالیباف و ... با صادق زیباکلام از آنها خواسته است خوش خلقی و نرم خویی و مراوده با مردم و تواضع در برابر مخاطب و ... را از این استاد غربگرای دانشگاه یاد بگیرند.

حرف این برادر نام آشنا را قبول دارم اما به نظرم دو نکته را باید متمم آن قرار داد.

حرف اول: این که هیچ یک از چهره های مشهور جبهه اصولگرا نتوانسته اند مثل محمود احمدی نژاد – با تمام ضعف ها و قوت هایش – در دل جامعه، نفوذ کرده و جریان ساز گردیده و طوری رفتار کنند که مردم احساس کنند این افراد، یکی مثل خودشان و از جنس خودشان هستند و البته علت شکست مکرر این جبهه پرمدعا نیز به یقین همین مسأله بوده، درست در همین روحیه "خود همه کس پنداری" و نگاه از بالا به پایین و به عبارت دیگر، تفاخر و اشرافی گری پنهان، نهفته است.  

"مردم داری"، یک فن وهنر سیاسی و تکنیک زودگذر انتخاباتی نیست. سیره بعضی از افراد این گونه است که انگار از دماغ فیل افتاده اند و خود را در شمار از ما بهتران می دانند و نمی توانند با مردم عادی، حشر و نشر داشته و مأنوس بشوند و برعکس، عده ای نیز بی اعتنا به میز و عنوان و فیش حقوقی، مردم گرایی را در باور خود گنجانده و به اصطلاح معروف، "خاکی" و خودمانی رفتار می کنند. مردم حق دارند به کسی اقبال بیشتری نشان بدهند که احساس کنند شبیه به خودشان است. از این منظر با نویسنده متن مذکور موافقم که امثال توکلی و حدادعادل و زاکانی و ... باید خوش مشرب بودن و خودمانی بودن با مردم را از امثال زیباکلام بیاموزند. جای لیدرهای ورزشی در میان صندلی تماشاچیان استادیوم است نه در قسمت وی آی پی و جایگاه ویژه میهمانان. به قول نویسنده متن: "والله کشت ما را سواد و کلاس حضرات اصول‌گرا! و این‌که وقتی جایی ببینی‌شان، چنان سرد، سلام آدمی را علیک بگویند که در دلت بگویی: مریض بودی بری جلو احمق؟!"

حرف دوم: جناب نویسنده جوان و موفق جبهه انقلاب خوب است یک بار هم به شیوه رفتار و مراوده خود با دیگران نظر کرده و ببیند در کدام یک از دو دسته مذکور قرار دارد؟ گفتن بعضی حرف ها در جمع خوب نیست؛ آدم ها خودشان بهتر می توانند در باره کردار و گفتار خودشان به قضاوت بنشینند!

فردا محک مسئولان بابلی

فردا شاهد حضور چند نفر از اعضای شورای به اصطلاح اسلامی شهر بابل در راهپیمایی سیزده آبان هستیم؟ آیا بعضی غربزدگانی که در طول عمر فعالیت های فرنگی خود حاضر نشدند یک بنر یا تراکت و بیانیه و ... برضد استکبار جهانی و آمریکا و انگلیس نصب و امضا نمایند در یوم الله سیزده آبان به آرمان های امام و شهدا وفادار خواهند ماند؟ آیا بزرگانی که خود را به خواب زده اند بالاخره بیدار شده و عبرت می گیرند که روی هر دیواری نمی توان نقاشی کشید؟

به بهانه تغییر در شورای سیاستگذاری ائمه جمعه

در فضای رسانه ای کشور شایعه شده که قرار است حجت الاسلام علی اکبری به جای حجت الاسلام تقوی مسئولیت شورای سیاستگذاری ائمه جمعه کشور را برعهده بگیرد.

ضمن تحسین این انتخاب نیک، خوب است این نکته را هم یادآور شوم که یکی از مهم ترین مولفه هایی که برای انتخاب یک امام جمعه حتی در شهری کوچک باید همواره مدنظر قرار بگیرد علاوه بر وجود معلومات و روحیه انقلابی و سلامت نفس و ... آشنایی با مردم و خصوصیات جامعه است.

چند سال پیش به اصرار یکی از نهادهای ذی نفع و دردسرساز، دیداری را با امام جمعه یکی از شهرهای شمالی کشور داشتم. این بنده خدا که انسانی در ظاهر ساده و البته جدی با گیرایی ضعیف بود در همان مدت کوتاه جلسه آشنایی، حرف هایی زد که برایم عجیب بود و باعث شد نسبت به معیارهایی که برای انتخاب او اعمال شده دچار تردید بشوم.

به طور مثال وقتی از یکی از مسئولان دفتر خود شنید که فلان خیّر شهر به مناسبتی سفره ای انداخته و او را دعوت نکرده است، غضبناک شد و او را فردی مخالف ولایت دانست! وی در ادامه صحبت هایش از این که اعضای هیأت رزمندگان شهر به شکل منظم در نمازجمعه شرکت نمی کنند نیز اظهار ناراحتی کرده و آنها را نیز در مقابل ولایت دانست!

در همان جلسه صحبت از معلمی بسیجی به میان آمد که نسبت به انتصاب این فرد به امامت جمعه اعتراض کرده و البته دادگاهی شده بود. حضرت ایشان او را نیز "بی دین" لقب داد!

جالب بود او که بیش از دو دهه در محیطی نظامی مشغول به کار بود و از جامعه فاصله داشت معتقد بود که لباس روحانیت به خودی خود احترام دارد و اگر روی جا لباسی هم آویزان است باید مردم موقع عبور به آن احترام بگذارند.

او در ادامه افاضات خود بیان داشت: هر چه مسئولین یک شهر، خودروهای گرانقیمت تری را از پول بیت المال خریده و استفاده کنند پیشرفت و ترقی آن شهر را بیشتر نشان می دهد!

جالب بود علاوه بر من، آن برادری که واسطه فیض دیدار بود نیز بالاخره به ستوه آمد و با او لااقل سر این موضوع به بحث پرداخت.

این فرد نالایق کمتر از زمان حکم انتصابی خود از امامت جمعه آن شهر برداشته شد و موجی از شادی را رقم زد؛ اما عجیب بود که بلافاصله در شهری بزرگ تر به همین سمت منصوب گردید!

دردناک تر از همه اینجاست که شنیده می شود گاهی بعضی نامزدهای انتخابات به رغم اعتقاد و التزام مشهود به نظام و ولایت مطلقه فقیه به دلیل پاره ای اختلاف نظرها با امام جمعه شهر خود از سوی هیأت های نظارت و یا نمایندگان شورای نگهبان رد صلاحیت می شوند.

آن چه که انتخاب به جای حجت الاسلام علی اکبری که روحانی فرهیخته، باسواد و دردآشنایی است را برجسته تر می سازد امید به اصلاح بعضی رویه های غیراصولی در انتخاب بعضی از ائمه جمعه کشور می باشد.

به یاد پیشی ملوس و بانو هانیه

هنوز مردم ایران به این درجه از روشنفکری نرسیده اند که در سوگ فراق گربه هانیه توسلی (که آخرش نفهمیدیم نر بود یا ماده) گرد هم آمده و شمع روشن کنند. سینمای ایران تا رسیدن به آرمان غربزدگی خود فرسنگ ها فاصله دارد.

با این حال مصادف شدن مرگ گربه مذکور با سالمرگ مرحوم مغفور شادروان کوروش هخامنشی را نباید یک اتفاق دانست و از کنار آن به سادگی عبور کرد. زین پس روشنفکران ایران هفته نخست آبان هر سال را به یاد این دو فقید گرامی خواهند داشت.

راهبرد حوزه های علمیه در مواجهه با دشمن

حوزه منهای دین معنا ندارد. دین نیز بدون سیاست نیست. با این حال حتی اگر معتقد شویم که کناره گیری دین و حوزه های علوم دینی از سیاست باعث در امان ماندن از شرّ دشمنان دین خواهد شد بنا به تجربه خواهیم دید که هر چه دین منزوی تر گردید، زیاده خواهی دشمنان دین در هدم ارزش های معنوی نیز گسترده تر خواهد شد. اهل دین حتی اگر با سیاست کار نداشته باشند؛ اما اهل سیاست به یقین با دین کار دارند! سیاستی که مبنای آن بر تأمین منافع قدرتمندان باشد با اصول و ارزش های دین سازگار نیست. سیاستمدار برخاسته از این طرز فکر، برای حفظ و استحکام موقعیت مادی خود به هر ترفندی به منظور کنار راندن و خنثی سازی دستورات دین دست خواهد زد. در چنین وضعیتی آیا باز هم رواست حوزه های علمیه که هویتی منهای دین ندارند، از اساس تفکر خود دفاع ننموده و به بهانه حفظ صوری حرمت ها از رسالت اصلی شان در تبیین اندیشه اسلام سر باز زنند؟!

متن زیر، بخشی از سخنان بسیار مهم و روشنگرانه مقام معظم رهبری است که به وضوح و مستدل به ردّ تفکر انزوای درونی روحانیت پرداخته و راهبرد مواجهه با دشمنان دین را برای علاقمندان مکتب حقیقی اسلام ناب، تبیین می نماید:

"حوزه‌های علمیه – به خصوص حوزه‌ی علمیه‌ی قم - در هیچ دوره‌ای از تاریخ خود، به قدر امروز مورد توجه افکار جهانی و انظار جهانی قرار نداشته‌اند؛ به قدر امروز مؤثر در سیاست های جهانی و شاید مؤثر در سرنوشت جهانی و بین‌المللی نبودند. حوزه‌ی قم هرگز به قدر امروز دوست و دشمن نداشته است. شما ملتزمان حوزه‌ی علمیه‌ی قم، امروز از همیشه‌ی این تاریخ، دوستان بیشتری دارید؛ دشمنان بیشتر و خطرناک‌تری هم دارید. امروز حوزه‌ی علمیه‌ی قم - که در قله‌ی حوزه‌های علمیه قرار گرفته است - یک چنین موقعیت حساسی را داراست. 

در این جا یک مغالطه‌ای هست که باید به آن اشاره کنم. ممکن است بعضی بگویند اگر حوزه‌های علمیه وارد مسائل جهانی، مسائل سیاسی، مسائل چالشی نمی شدند، این قدر دشمن نمی داشتند و محترم‌تر از امروز بودند. این مغالطه است. هیچ جمعی، هیچ نهادی، هیچ مجموعه‌ی باارزشی به خاطر انزوا و کناره‌گیری و گوشه‌نشینی و خنثی حرکت کردن، هرگز در افکار عمومی احترام‌برانگیز نبوده است، بعد از این هم نخواهد بود. احترام به مجامع و نهادهای بی‌تفاوت و تنزه‌طلب که دامن از مسائل چالشی برمی چینند، یک احترام صوری است؛ یک احترامِ در معنا و در عمق خود بی‌احترامی است؛ مثل احترام به اشیاء است، که احترام حقیقی محسوب نمی شود؛ مثل احترام به تصاویر و تماثیل و صورت هاست؛ احترام محسوب نمی شود. گاهی این احترام، اهانت‌آمیز هم هست؛ همراه با تحقیر باطنیِ آن کسی است که تظاهر به احترام می کند. آن موجودی که زنده است، فعال است، منشأ اثر است، احترام برمی‌انگیزد؛ هم در دل دوستان خود، و هم حتّی در دل دشمنان خود. دشمنی می کنند، اما او را تعظیم می کنند و برای او احترام قائلند. 

اولاً حاشیه‌نشین شدن حوزه‌ی علمیه‌ی قم و هر حوزه‌ی علمیه‌ی دیگری به حذف شدن می‌انجامد. وارد جریانات اجتماع و سیاست و مسائل چالشی نبودن، بتدریج به حاشیه رفتن و فراموش شدن و منزوی شدن می‌انجامد. لذا روحانیت شیعه با کلیت خود، با قطع نظر از استثناهای فردی و مقطعی، همیشه در متن حوادث حضور داشته است. برای همین است که روحانیت شیعه از یک نفوذ و عمقی در جامعه برخوردار است که هیچ مجموعه‌ی روحانی دیگری در عالم - چه اسلامی و چه غیر اسلامی - از این عمق و از این نفوذ برخوردار نیست. 

ثانیاً اگر روحانیت می خواست در حاشیه و در پیاده‌رو حرکت کند و منزوی شود، دین آسیب میدید. روحانیت سرباز دین است، خادم دین است، از خود منهای دین حیثیتی ندارد. اگر روحانیت از مسائل اساسی - که نمونه‌ی برجسته‌ی آن، انقلاب عظیم اسلامی است - کناره می گرفت و در مقابل آن بی‌تفاوت میماند، بدون تردید دین آسیب میدید؛ و روحانیت هدفش حفظ دین است. 

ثالثاً اگر حضور در صحنه موجب تحریک دشمنی‌هاست، این دشمنی‌ها در یک جمع‌بندی نهائی مایه‌ی خیر است. آن دشمنی‌هاست که غیرت ها و انگیزه‌ها را تحریک می کند و فرصت هائی برای موجود زنده می‌آفریند. هر جا به مجموعه‌ی روحانیت یا به دین یک خصومت‌ورزی و کین‌ورزی‌ای انجام گرفت، در مقابل، حرکتی سازنده از سوی بیداران و آگاهان انجام گرفت. یک وقتی در جمعی گفتم که نوشتن یک کتاب به وسیله‌ی یک نویسنده‌ی متعصب ضد شیعه، موجب به وجود آمدن چندین کتاب منبع بزرگ شیعی شد. در همین شهر قم اگر کتاب «اسرار هزار ساله» از سوی یک فرد منحرف که ترکیبی از تفکرات سکولاریستی و گرایش های وهابی گری داشت، منتشر نمیشد، امام بزرگوار ما نمیرفت درس خود را مدتی تعطیل کند و کتاب «کشف الاسرار» را بنویسد؛ که در این کتاب، اهمیت حکومت اسلامی و ولایت فقیه، نخستین جوانه‌هایش مشاهده می شود. بازتولید این تفکر مهم فقهی و شیعی در ```کتاب «کشف الاسرار» امام بزرگوار محسوس است. اگر تحرک گرایش های چپ و مارکسیستی و حزب توده در دهه‌ی ۲۰ و اوائل دهه‌ی ۳۰ نمی بود، کتاب ماندگاری مثل «اصول فلسفه و روش رئالیسم» تولید نمی شد و به وجود نمی‌آمد. بنابراین، این دشمنی‌ها به ضرر ما تمام نشده است. هر جا خصومت‌ورزی انجام گرفت، موجود بیدار و آگاه - یعنی حوزه‌ی علمیه - از خود واکنشی نشان داد و فرصتی آفرید. دشمنی‌ها فرصت‌آفرینند؛ آن وقتی که ما بیدار باشیم، آن وقتی که ما زنده باشیم، آن وقتی که ما غافل نباشیم. 

در همان دوران رضاخانی، آن حرکت خصمانه‌ای که با روحانیت شد، موجب شد مرجع تقلیدی مثل مرحوم سید ابوالحسن اصفهانی (رضوان اللَّه تعالی علیه) اجازه‌ی صرف وجوهات را در تولید نشریه‌های دینی و مجلات دینی بدهد؛ که این یک چیز بی‌سابقه‌ای بود، در آن روز هم چیز عجیبی بود. بنابراین نشریه‌ی دینی با پول وجوهات و با سهم امام به راه افتاد؛ مجامع دینی با اتکای به سهم امام به وجود آمد. یعنی شخصیتی مثل سید اصفهانی (رضوان اللَّه تعالی علیه) برخلاف آن چه که برخی تصور می کردند و می کنند، به فکر مسائل فرهنگی کشور ما و دنیای شیعه و کشور شیعه است و صرف سهم امام را در یک چنین کاری مجاز می شمرد؛ اینها فرصت هاست. دشمنی‌ها یک چنین فرصت های بزرگی را به وجود می‌آورند. 

رابعاً با بی‌طرف ماندن روحانیت در مسائل چالشیِ اساسی، موجب نمی شود که دشمن روحانیت و دشمن دین هم بی‌طرف و ساکت بماند؛ «و من نام لم‌ینم عنه». اگر روحانیت شیعه در مقابل حوادث خصمانه‌ای که برای او پیش می‌آید، احساس مسئولیت نکند، وارد میدان نشود، ظرفیت خود را بروز ندهد، کار بزرگی را که بر عهده‌ی اوست، انجام ندهد، این موجب نمی شود که دشمن، دشمنی خود را متوقف کند؛ بعکس، هر وقت آنها در ما احساس ضعف کردند، جلو آمدند؛ هر وقت احساس انفعال کردند، به فعالیت خودشان افزودند و پیش آمدند. غربی‌ها ظرفیت عظیم فکر شیعه برای مواجهه‌ی با ظلم جهانی و استکبار جهانی را از مدتها پیش فهمیده‌اند؛ از قضایای عراق، از قضایای تنباکو؛ لذا آنها ساکت‌بشو نیستند؛ آنها به تجاوز خود، به پیشروی خود ادامه می دهند. سکوت و بی‌طرفی علما و روحانیون و حوزه‌های علمیه به هیچ وجه نمیتواند دشمنی دشمن را متوقف کند. بنابراین حرکت حوزه‌های علمیه، بی‌طرف نماندن حوزه‌های علمیه در قبال حوادث جهانی، در قبال مسائل چالشیِ ملی و بین‌المللی یک ضرورتی است که نمی شود از آن غافل شد".۱۳۸۹/۰۷/۲۹ بیانات در دیدار طلاب و فضلا و اساتید حوزه علمیه قم‌

صحیفه سبز بابل را نخواندند!

همین فردا که یکشنبه است، نمایشگاه قرآنی صحیفه سبز در مصلای بزرگ شهر بابل به کار خود پایان می دهد.

چقدر خوب است مسئولان نهادهای انقلابی و ضدانقلابی که هنوز قدم رنجه نفرموده و پایشان به این نمایشگاه باز نشده، این تنها فرصت باقی مانده را از دست ندهند.

چقدر خوب است مسئولان عزیز و دوست داشتنی شهر ما از نقش و تأثیر خود در این اتفاق بزرگ فرهنگی گزارشی ارائه بدهند.

اداره فرنگ اسلامی، نهاد سیاست زده آموزش و پرورش، سازمان نامحسوس تبلیغات، شهرداری و ماشین امضای مستقر در اتاق فرهنگی آن، شورای شهر و جناب عکاس باشی، آن آقایی که از سوی کسبه سیاسی، حامل ارزش های ایثار و شهادت لقب گرفت، آن دیگری که وکیل الدوله است و ... باید در قبال دستورالعمل رهبری انقلاب مبنی بر ضرورت تقویت جبهه مومن انقلاب اسلامی پاسخ گو باشند. بسم الله این گوی و این میدان. صحیفه سبز یکی از مصادیق آشکار از فعالیت جبهه فرهنگی مومن انقلاب است که می تواند سنگ محک مدعیان قرار بگیرد.

کم کاری و اهمال بعضی از مسئولان فرهنگی در حمایت از این نمایشگاه مذهبی نشان می دهد عزم و اتحاد و سکوت بعضی ها در مبارزه با تبلیغات هیأت ها و عدم مناسب سازی فضای شهر با ایام عزای سالار شهیدان، یک اتفاق نیست و الا خیلی از همین حضراتی که با تک ماده، از سد معبر هیأت های نظارتی عبور کرده اند به خوبی می دانند اهمیت یک نمایشگاه قرآنی بسیار فراتر از فوروارد مطلب از کانال های ضدانقلاب و یا ذوق کردن از قرآن خواندن زنی بی حجاب در استرالیاست.

باور کنید خیلی از این مسئولان پرادعا سرجمع به اندازه حاج یاسر عباسی هم همت و اراده و فایده ای برای فرهنگ این شهر ندارند. 

هر چه از دوست "عاقل" رسد نیکوست!

این طرز تفکر که با میدان دادن به عناصر بدسابقه و بی هویت و معارض با باورهای انقلاب در انتخابات شوراهای به اصطلاح اسلامی شهر و روستا و تأیید صلاحیت فله ای نامزدهای غیرقابل اعتماد می توانیم آمار مشارکت مردمی در عرصه انتخابات را افزایش داده و بالطبع، وجهه دموکراتیک کشور را در منظر دوست و دشمن ارتقا ببخشیم از اساس اشتباه است.

آن که نخواهد اعتبار نظام را قبول کند اعتبار رأی گیری ها را هم نخواهد پذیرفت. در عوض شما با این سهل انگاری ها و لاابالی گری های نظارتی خود به امانت مردم خیانت ورزیده و بر سرمایه اعتماد عمومی نسبت به درستکاری و پاکدستی و خدمتگذاری نظام اسلامی چوب حراج زده اید.

شبهه حفظ استقلال حوزه

استقلال حوزه یک برنامه و خط و مشی تغییرناپذیر است که در همه حکومت ها همواره باید مدّنظر قرار داشته باشد. از این رو معیشت طلاب به طور معمول از راه ارتباط مردم با حوزه های علمیه تأمین می گردد.

در این بین نگاهی اشتباه در راستای حفظ استقلال حوزه به وجود می آید که نشان از عدم دقت نظر کافی در تفریق بین دو مفهوم "وابستگی" و "حمایت" دارد. اتسقلال و عدم وابستگی حوزه به دولت ها یک ارزش مطلوب و تغییر ناپذیر است؛ اما آیا این مسئله باید منجر به قطه حمایت دو طرفه حوزه ها و دولت ها بشود؟ آیا اگر دولیت برای مدیریت صحیح و دینی امور دست نیاز به سمت کارشناسان دین در حوزه دراز کرد، روحانیون آگاه وظیفه بهره گیری از این فرصت برای اجرای بخشی از احکام دین را ندارند؟ آیا اگر دولتی خواست بدون دخالت در امور حوزه، امکاناتی را در اختیار محققان اسلامی قرار داده و یا تربیونی را برای ترویح احکام شریعت در اختیارشان قرار دهد نباید از این فرصت استفاده نمود؟

افتراق بین دو مفهوم وابستگی و حمایت را در کلام روشنگرانه مقام معظم رهبری به نیکی فرا می گیریم:

"در اینجا[بحث استقلال حوزه های علمیه]هم مراقب باشید یک مغالطه‌ی دیگری به وجود نیاید؛ استقلال حوزه‌ها به معنای عدم حمایت نظام از حوزه و حوزه از نظام تلقی نشود؛ یک عده‌ای این را می خواهند. بعضی‌ها می خواهند به عنوان استقلال و به نام استقلال، رابطه‌ی حوزه را با نظام قطع کنند؛ این نمی شود. وابستگی غیر از حمایت است، غیر از همکاری است. نظام به حوزه مدیون است؛ باید به حوزه‌ها کمک کند. البته معیشت طلاب به صورت سنت معمول و بسیار پرمعنا و پررمز و راز باید به وسیله‌ی مردم اداره شود؛ مردم بیایند وجوهات شرعی‌شان را بدهند؛ این اعتقاد من است. 

انسان هرچه به اعماق این عادت و سنت دیرین که شاید از صد سال، صد و پنجاه سال قبل در میان حوزه‌های ما رائج است، دقت می کند، آن را مهمتر، پرمعناتر، پررمز و رازتر مشاهده می کند. راز ارتباط مستحکم مردم با حوزه‌ها همین است که احساس خویشاوندی می کنند. مردم توقع زیادی هم از روحانی ندارند، اما خودشان را به پشتیبانی مالی حوزه‌ها و روحانیون متعهد می دانند؛ و همین درست است. 

اما مسائل حوزه‌ها فقط مسئله‌ی معیشت نیست. در حوزه‌ها هزینه‌هائی وجود دارد که جز با کمک بیت‌المال مسلمین و کمک دولت ها امکان ندارد آن هزینه‌ها تحقق پیدا کند. دولت ها موظفند این هزینه‌ها را بدهند، دخالتی هم نباید بکنند. بسیاری از مدارس مهم در شهرهای گوناگون به وسیله‌ی امراء و سلاطین و بزرگان ساخته شده. در مشهد سه مدرسه بغل هم ساخته شده - مدرسه‌ی نواب و باقریه و حاج حسن - هر سه هم در زمان یکی از سلاطین صفویه و به امر او یا به امر امرای او ساخته شده بود؛ اشکالی ندارد. مدرسه‌ی باقریه، محل تدریس محقق سبزواری - ملا محمدباقر سبزواری، صاحب «ذخیره» و «کفایه» - به وسیله‌ی آنها ساخته شده؛ این اشکالی ندارد. باید هزینه کنند، دخالت هم نباید بکنند. حوزه پشتیبانی‌های گوناگون را از سوی نظام می پذیرد، با عزت و با مناعت. این پشتیبانی‌هائی که امروز نظام از حوزه‌های علمیه می کند و باید هم بکند و باید هم بیشتر بشود، اینها وظائفی است که دارد. فقط هم پشتیبانی مادی نیست. امروز بحمداللَّه مهمترین و عمومی‌ترین تریبون های ملی در اختیار فضلای حوزه‌های علمیه، در اختیار مراجع معظم است؛ اینها حمایت است، اینها حمایت های نظام است. نظام اسلامی باید این حمایت ها را بکند، به دلیل همان پیوندی که گفته شد. پس این مسئله‌ی دخالت و استقلال را نبایستی با آن حقایقی که در این باب وجود دارد، مخلوط کرد".۱۳۸۹/۰۷/۲۹ بیانات در دیدار طلاب و فضلا و اساتید حوزه علمیه قم‌