و جعلناء من الماء کل شیء

خیلی از نقاط کشور مثل همین اتوبان تهران- قم، بیابانی و برهوت است. سال هاست که وقتی از این مسیر می گذرم احساس می کنم در حال تماشای کوهان شتر هستم! برخلاف جاده های سرسبز و تماشایی شمال، در اغلب جاده های کشور، آدم علاقه ای به تماشای مسیر پیدا نمی کند. دوست دارد به زور هم که شده خوابش ببرد و زودتر به مقصدش برسد.

این تصویر را که می بینید، مربوط به جاده های چهارمحال و بختیاری یا شمال و ... نیست. همین دشت برهوت بین تهران و قم است. این روزها اگر اطراف شهرهای بیابانی و کویری چرخی بزنید با چنین مناظر عجیبی مواجه می شوید. این دشت های تشنه پس از سال ها سیراب شده و دانه گیاهان وحشی جوانه زده اند.

خدای کوزه گری که آفتاب را برای خشک شدن گل سفال هایش طلب می کند، خدای کشاورزی هم هست که دست به دعا برده و باران می خواهد.

در کنار خرابی های سیل اخیر که البته بخش مهم آن مربوط به خطای انسانی و مدیریتی است، جلوه های زیبای طبیعت باران خورده را نیز از نظر دور نگاه نداریم. به خدا اعتماد کنیم که کارش بی تدبیر نیست. شکر مخصوص خداست...