پا بر جام می مانیم!
ماه رمضان سال 94 بود. برای رفتن به مراسمی، از تاکسی تلفنی استفاده کردم. راننده پراید، مردی حدود سی و پنج ساله بود. وقتی دید مسافرش طلبه است شروع کرد به بیان درد دل و شکایت از زمانه. بعد هم انگار که راه حلی به ذهن رسیده باشد رو کرد به من و گفت: حاج آقا دعا کن، توافق هسته ای امضا بشه، من هم بتونم پرایدمو رد کنم جاش پژو بگیرم!
پرسیدم: پس اندازی هم داری؟
گفت: نه:
گفتم: مومن خدا، بر فرض که با توافق هسته ای، ارزونی بشه، این ارزونی شامل پراید هم میشه، اون وقت چطور میتونی با پول فروش اون، بری پژو بخری؟
بنده خدا ناراحت شد و سکوت کرد. فقط نگاه خاصی به من انداخت که انگار یعنی شما چشم دیدن پیشرف و خوشبختی ما را نداری!
یادتان هست که شب اعلام تصویب برجام، یک عده به خیابان ریختند و اسکناس های دلار و هزار تومانی را کنار هم در دست گرفتند و رقصیدند؟ بنده های خدا فکر می کردند از این به بعد دیگر همه چیز ارزان خواهد شد.
از روز تصویب برجام تا همین حالا، که آمریکا از برجام خارج شده، شیب افزایش قیمت کالاها سیر صعودی داشته است. یکی دو ماهی هم هست که البته بازار ارز حالت آشفته ای به خود گرفته. دلار به مرز هشت هزار تومان هم نزدیک شده است.
آمار بیکاری و تعطیلی کارخانه ها در تمام این سال های پس از برجام بیش از همیشه تاریخ بعد از انقلاب اسلامی بوده. برای اولین بار ایران پس از انقلاب در زمستان 96 شاهد تظاهرات سراسری ضد گرانی و رکود اقتصادی بوده است.
همه این نتایج البته در قبال تعطیلی فعالیت های هسته ای و بتن ریزی خفت بار در قلب رآکتور اراک و هدر دادن خون شهدایی چون مصطفی احمدی روشن و تنزل جایگاه و شأن جمهوری اسلامی در نگاه آزادی خواهان و مستضعفان عالم صورت گرفته است.
مشکل را باید آن جایی جست که بخشی از جامعه به رغم باخت تیم فوتبال ایران در قبال آرژانتین به خیابان آمده و شادی نمودند!
مشکل ما ذهن هایی است که در قبال جوّسازی رسانه ها و القای ناراستی ها و عوامفریبی ها، تأثیرپذیر بوده و توان تحلیل و تشخیص واقعیت ها و بهره گیری از تجربیات تاریخ را ندارند.
امروز یکی از مهم ترین کارهای فرهنگی در جامعه، بیان حقایق تلخ و شیرین تاریخ است وگرنه باز هم پیروزی از آن سیاسگذارانی خواهد بود که برای تأمین منافع حزبی و باندی خود، بر مرکب خدعه و نیرنگ سوار می شوند.
