تربیت خوب است؛ اما برای همسایه!
یک مدرسه علمیه کوچک و جمع و جور را در یک شهر معمولی در نقطه ای از کشور تصور کنید که ساختمان آن دارای دو راهرو برای تردد طلاب به کلاس درس و یا حجره است. عرض راهروها کمتر از دو متر و طول آن حدود ده متر است. داخل این دو راهرو، دوربین مدار بسته کار گذاشته اند تا مدیر بتواند بر رفت و آمد طلاب نظارت داشته باشد!
اگر موضوع این مدل نظارت، مربوط به حضور طلاب در سر کلاس است که به طور معمول از طریق لیست حضور و غیاب، انجام شدنی است. اگر مقصود، نظارت بر شیطنت های احتمالی است که بی شک یک طلبه خاطی توان آن را خواهد داشت که درون حجره خود و یا اصلاً در بیرون از محیط مدرسه، شیطنت مورد نظرش را عملی سازد.
تنها نتیجه نصب دوربین مدار بسته در راهروی یک مدرسه علمیه کوچک، القای حس بی اعتمادی و بدبینی مدیریت و مربیان نسبت به دانش آموختگان و متربیان است. چنین حوزه ای که قرار است اصالت الصحه و اصل برائت را به عنوان مبنای نگرش و مراوده با دیگران به طلاب و از طریق آنها به همه اقشار جامعه بیاموزد در حال تربیت نسلی است که از ابتدای تحصیل یاد گرفته اند باید همواره تحت نظر باشند تا مبادا مرتکب خطایی بشوند! در نظام تربیتی اسلام، خودنظارتی یا همان تقوا، شرط اساسی سلامت نفس و تضمین سلامت جامعه است؛ اما دوربین های مدار بسته حوزه علمیه این طرز تفکر را به کنار زده و این گونه تلقین می کند که حتی یک انسان معنویت گرا و محصل علم دین نیز اگر تحت نظر نباشد، به خودی خود نمی تواند از رفتار خطا و ارتکاب گناه اجتناب بورزد.
طلبه ای که با القای این حس تربیت شده و رشد یافته است یارای آن را نخواهد داشت که ضرورت خوشبینی بین برادران ایمانی و پرهیز از تجسس در امور یکدیگر و اصل نظارت درونی را برای فرزندان جامعه ترسیم نماید.
