امشب شبی را باید به گریه بگذرانیم
قطعاً همین طور است که امروز روزی را همه باید جشن بگیریم. شکست داعش، شکست دشمنان اسلام بود و پیروزی جبهه توحید و سرافرازی اسلام حقیقی.
مگر این پیروزی بزرگ آرزوی همه ما نبود؟ باید شاد باشیم و شکر گذار لطف و مدد الهی، قبول!
اما
خلوتی اگر مهیا شد دور هم جمع شویم، روضه بخوانیم و اشک بریزیم. می دانید که چه بر سرمان آمده است؟ باز هم بساط شهادت را جمع کردند. باز هم در میخانه وصال را بستند.
برنده های اصلی عرصه این جهاد مقدس، شهدای بی ادعایی بودند که در قهقهه مستان شان، خوان عند ربهم یرزقون حضرت معبود را درک نمودند.
بدا به حال ما جاماندگان، بدا به حال ما ...
آااای اسماعیل خانزاده، عبدالصالح زارع، هادی باغبانی، محمد امین کریمیان، مجید قربانخانی، محسن حججی، رحیم کابلی، سید حسین رئیسی، سید رضا طاهر، حسن رجایی فر، سید مجتبی حسینی، علی اکبر عربی، شالیکار، بلباسی، بواس، رادمهر، بیضایی، خلیلی، هاشمی، سامانلو، قنبری، مشتاقی، عابدینی، رادمهر، صابری، تمام زاده، تقوی، حسونی زاده، تقی پور و همه برو بچه های پیر و جوان و مخلصین انقلاب که درِ باغ شهادت به رویتان گشوده شد، حالا که در عرش خدا جاودانه شدید، حالا که به منزل قرب الهی وارد شدید، لطفی هم در حق ما مدعیان همیشه جامانده کنید؛ شما را به خدا به ما بیچارگان زان سو نخندید.
