فریب، ممنوع!
یکی از کاندیداهای شورای شهر بابل می گفت: من اگر رأی بیاورم برنامه تغذیه رایگان را در مدارس اجرا می کنم، بزرگترین آکواریوم دنیا و بزرگترین رستوران شناور خاورمیانه را پشت سد شیاده تأسیس می کنم و ....
یکی از کاندیداهای شورای شهر بابل می گفت: در این آخرین سال های عمرم فقط یک آرزو دارم و آن هم نصب تابلوی "ادخلوها بسلام آمنین" در ورودی شهر بابل است. به شورا که بروم این کار را انجام داده و سپس استعفا می دهم.
یکی از کاندیداهای شورای شهر بابل این پرسش را برای معرفی دیدگاه خود انتخاب کرده بود: بابل، گذشته تاریک، آینده مبهم، چه باید کرد؟ و خودش جوابی برای آن نداشت.
از این دست حرف ها و شعارها و برنامه های کاذب و غیرضروری را در هر دوره از انتخابات شوراهای شهر و روستا شاهد هستیم.
نامزدهای شورا باید وعده و برنامه ای را در دستور کار خود قرار دهند که اولا توان اجرای آن را داشته و در ثانی، بر حل یکی از مشکلات کلیدی و مبنایی شهر متمرکز شده باشد.
به طور مثال باید دید نامزدهای شورا برای حل معضل مهلک ترافیک شهر، طغیان چندباره بابل رود و خسارت هایی که از آن عاید حاشیه نشینان می شود، تقابل با رانت خواری های از مابهتران که گاه با رندی بستگان ذی نفوذ، اجرای پروژه های خدماتی را تصاحب کرده و با کمترین کیفیت ممکن و البته دستمزد بالا تحویل شهروندان می دهند، بهره گیری از فرصت های گردشگری مانند ظرفیت فراموش شده رودهایی که از وسط شهر گذشته اما تبدیل به کانال روباز فاضلاب شده اند و ... چه طرح و برنامه ای در سر دارند.
هر شعار و وعده ای که در راستای حل مشکلات اصولی شهروندان نباشد، منشأیی جز عوام فریبی و سوءاستفاده از احساسات مردم ندارد.
