الله اکبر از این همه ادعای آزادی!

شکر خدا با موسیقی نسبتی ندارم. فرقی هم نمی کند، زمینی باشد یا زیرزمینی، مهم این است که آسمانی نیست. موسیقی آسمانی، مضمونی عرفانی یا حماسی در خود نهفته دارد.

با موسیقی نسبتی ندارم؛ با ترویج موسیقی که قطعا مخالفم.

این که یک خواننده جوان کشورمان، وسط امواج خودباختگی و گاه خودفروشی جماعت هنرمندانی که همنوا با رویکردهای مشترک دولت های ایران و آمریکا، توافق هسته ای را مطلوب غایی خویش فرض گرفته اند، بلند می شود و سازی مخالف می نوازد نباید پدیده عجیب و غیرقابل تحملی باشد. واقعا از جماعت مدعی روشنفکری و هنر و حامیان آزادی اندیشه بعید به نظر می رسید که بخواهند صف ببندند و هجمه ای سهمگین را بر ضد بانویی هنرپیشه و یا خواننده ای جوان تدارک ببینند. واقعا این اتفاقات جای تأسف دارد. چقدر زشت است برای کسانی که نان جمهوری اسلامی را می خورند، حامی آزادی گفتمان حاکم بر دنیای غرب هستند؛ اما اندک تحملی برای شنیدن یک صدای منتقد یا مخالف را هم ندارند.

تاریخ ایران نام بهنوش بختیاری و امیر تتلو را در ذهن خود ماندگار کند و به قضاوت بنشیند که این تریبون به دستان و کرسی نشینان وادی قدرت، چگونه حاضرند به مخالفان ملت، میدان بدهند اما در مقابل تک صدایی ضعیف که به انتقاد برخواسته، خوی سرکوبگرانه خویش را به ظهور برسانند.

لینک کلیپ انرژی هسته ای تتلو را که با همکاری ارتش جمهوری اسلامی تهیه شده در زیر مشاهده کنید:

http://www.javanmobile.com/29415/%D8%AF%D8%A7%D9%86%D9%84%D9%88%D8%AF-%D8%A2%D9%87%D9%86%DA%AF-%D8%AC%D8%AF%DB%8C%D8%AF-%D8%A7%D9%86%D8%B1%DA%98%DB%8C-%D9%87%D8%B3%D8%AA%D9%87-%D8%A7%DB%8C-%D8%AA%D8%AA%D9%84%D9%88/